هيلاج نامه عطار

زو صفت مانده ام غمگين در اينجا
که مي بينم چنين تمکين در اينجا

ز وصفت مانده ام در ناتواني
که خواهي کردنم در عشق فاني

زو صفت مانده ام در خويش امروز
تو پرده کرده در خويش امروز

توئي خورشيد در عين اليقينم
بجز روي تو در عالم نه بينم

توئي خورشيد پنهان گشته در دل
حقيقت تخم بودت کشته در دل

تو خورشيدي که در آئينه هستي
هر آيينه در آيينه تو هستي

در اين آيينه منصور است نوري
در اين آيت به بين عين حضوري

در اين آيينه ديده عکس رويت
هر آئينه شدم در گفت و گويت

کني در آينه خود را نگاهي
ندارد کس در اين آيينه راهي

هر آئينه تو در منصور هستي
بت منصور در اينجا شکستي

هر آيينه ترا بينم در اينجا
بجز تو هيچ نگزينم در اينجا

بحق رازت در اينجا گفته ام من
در اسرارت اينجا سفته ام من

بده جامي که در عين اليقينم
بجز تو هيچ در عالم نه بينم

بده جامي دگر ساقي بمنصور
که تاکل در دمد در جملگي صور

درين مستي بده کامم در اينجا
برافکن صورت و نامم در اينجا

که در انست از تو هاي و هويم
درون جاني و در آرزويم

حقيقت حق در اينست اي برادر
که آخر در يقين است اي برادر

نديدي غمخور کس در جهان تو
از آني در همه عالم نهان تو

وصال کعبه چون داري در اينجا
ترا دادند ره در کعبه تنها

دلا واصل ز قرآني در آخر
که راز دوست ميداني در آخر

همه ذرات را از سر آيات
که در آخر شما را هست در ذات

ز يکي باز دان او را تو در خويش
حجابت صورتست اينجاي در پيش

ترا ايدل سخن بسيار مانده است
در آخر نقطه در پرگار مانده است

اگر زاينجا زني دم در فنايت
شود دم کل بماني در بقايت

تو خواهي شد فنا در آخر کار
تو خواهي بد خدا در آخر کار