167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان سيف فرغاني
بگسلد ازقطار چون باشد
نکنم کوته ازتو ديگر دست
خويشتن بنده اياز مکن
هرکرا در جهان تويي منظور
بجز از خويشتن حجاب نداشت
معني خويش در نهان بتو داد
چه شهيدان بي کفن داري
در زمره عاشقان اوييم
پيوسته برآستان اوييم
تا بسته ريسمان اوييم
در دو لعل شکرفشان شماست
چو من بودند بسيار ايستاده
بسر مانند پرگار ايستاده
همه مردم بيکبار ايستاده
برين در نيست ديار ايستاده
طمع دارم مرا سوداي خامست
در گوش دل توهاي الله
سخن عشق را زبان نبود
عاشق دوست در جهان نبود
ني چون فلکست واختران در وي
ضلع پهلوي لاغر خورشيد
دايه تخم پرور خورشيد
آيينه در برابر خورشيد
ديوان شاه نعمت الله ولي
ساقي عاشقان شود بخدا
عاشقانه خوش سرودي مي سرا
گفتمش خواهي بلا، گفتا بلا
پيوسته خوشيم در بلا ما
رندانه حريف اوليا ما
ساقي سرمست رندانيم ما
تشنگان دانند قدر آب ما
مجلسي بيني همه اصحاب ما
باز گشتيم سوي مآوا ما
نعمت الله در همه اشياء
گر حريف مني بيا آنجا
با خيالش همي پزم سودا
لاجرم من باخدايم باخدا
در همه روي او بود پيدا
نعمت الله گرهمي خواهي بيا
نظري کن به ديده بينا
اوفتاده ديدمش مست و خراب
زاهد بيچاره مانده در سراب
نور رخ آفتاب درياب
اين مست خوش خراب درياب
سيد رند کاملي درياب
باز در شب نمايدت مهتاب
با مسبب نشسته بي اسباب
ور نداري تو آينه درآب
دولت ملک دو سرا درياب
در خرابات بنده را درياب
کرده در گوش درهاي خوشاب