ديوان خاقاني

مدبر بزاد خصمش و گويد که مقبلم
بر خود چنين لقب بچه يارا برافکند

ماند کجاوه حامله خوش خرام را
اندر شکم دو بچه بمانده محصرش

هر دم هزار بچه خونبن کنم له خاک
چون لعبتان ديده به زادن درآورم

بچه بازي برو بر ساعد شاهان نشين
بر مگس خواران قولنجي رها کن آشيان

بيضه بشکن بچه بيرون آر چون طاووس نر
بيضه پروردن به گنجشکان گذار و ماکيان

حافظ دين بوالحسن، بحر مکارم علي
کابخور جان ماست چشمه احسان او

شير بچه گر به زخم مور اجل رفت
پيل فکن شير مرغزار بماناد

بچه باز ار شکار دست قضا گشت
باز سپيد ظفر شکار بماناد

نعل سم شبرنگت تاج سر جباران
حافظ سر و تاجت را جبار همه عالم

با روي تو کافتاب ازو يابد نور
شروان به بهشت ماند اي بچه حور

کان علاء الدين حافظ دهرنا
حوي سمتاد هر تريح و توجع

ديوان خواجوي کرماني

همچو زنگي بچه خال تو گردم مقبل
گرشوم بر لب ياقوت تو پيروز امشب

هرگز از چرخ بد اختر نشدم روزي شاد
مادر دهر مرا خود بچه طالع زادست

آن ختائي بچه چون از برخواجو برميد
همچو آهوي ختن عزم ختا کرد و برفت

بچه رو کناره گيري ز ميان ما که خواجو
چو کمر شدست راضي بکناري از ميانت

داني که عرق بر رخ خوبش بچه ماند
چون ژاله که بر برگ گل ياسمن افتد

ديگران سبزه ز گلزار ببازار برند
خط سبزت بچه رو سبزه ببستان آرد

گنج قارون چو درين ره به پشيزي نخرند
رخ زردم بچه وجه اينهمه زر گرد آورد

آن ترک ختائي بچه آيا چه خطا ديد
کامروز علي رغم بدآموز نيامد

بچه افسون دل از آن مار سيه برهانم
کان نه ماريست که از حلقه بافسون برود

پندم به چه عقل مي دهد پير
بندم بچه جرم مي نهد مير

بچه مانند کنم نقش دلاراي ترا
زانکه هر لحظه برنگي دگرت يافته ام

دي آن بت کافر بچه با چنگ و چغانه
مي رفت بسر وقت حريفان شبانه

بر گل عارضت آن خال سياه افتادست
همچو زنگي بچه ئي بر طرف گلزاري

ديوان رودکي

چون بچه کبوتر منقار سخت کرد
هموار کرد پر و بيوگند موي زرد