الهي نامه عطار

بر بکتاش آمد تيغ در کف
وز آنجا بر گرفتش برد در صف

وگر سر در کشد خصم سبک سر
سرش بر نه سرش در کش سبک تر

در اول آن غلام خاص را شاه
به بند اندر فکند و کرد در چاه

ربودي جان و در وي خوش نشستي
غلط کردم که در آتش نشستي

چو در دل آمدي بيرون نيائي
غلط کردم که تو در خون نيائي

تو چون در خور نباشي چون علي الحق
توئي در دو جهان مطلوب مطلق

چو روي خود در آئينه عيان ديد
جمال بي نشاني در نشان ديد

فغان در بسته بد يعقوب آنگاه
که کو يوسف مگر افتاد در چاه

اگر تو مشک هو خواهي در اين راه
مباش از آهوئي کم در سحرگاه

که داند آنچنان دم در جهاني
که خون زو مشگ گردد در زماني

کفن در پيش و گوري کنده در بر
به سان مرده اي بنشسته بر سر

در آن دم هر که آنجا از عرب بود
ز بهر آن کبوتر در عجب بود

چرا کردم جواني خرج جائي
که در پيري نهندم در بهائي

از آن در عز و تمکين اوفتاده
ز شوقش کوه رفته پاي در گل

بجز تو در همه عالم ندارند
نهان و آشکارائي تو در دل

ترا در گنج جان او باز بيند
تو مي خواهد ز تو در کوي دنيا

که بيند روي تو در سوي دنيا
تو مي خواهد ز تو در کل اسرار

بگرد خويش چون پرگار مانده
طلب کار توام در جان و در دل

در اين دنيا دمي راحت ندارد
آلهي سوختم من در فراقت

جمالت فتنه اي در عالم انداخت
خروشي در نهاد آدم انداخت

چو بيخود شد ز خود در حق نظر کرد
چو در آغاز ديد اعيان انجام

ازو در جان و در دل مغز داري
ازآن اين درهاي نغز داري

هيلاج نامه عطار

توئي آيينه در آيينه مي بين
جمال خويش در آيينه مي بين

چه نور است اينکه در جانها فکندي
که در هر ذره طوفانها فکندي

مه از شرم تو در هر ماه بگداخت
چو رويت ديد خود در خاک انداخت