الهي نامه عطار

نه پيدا بود در پيشش طريقي
نه همبر در رکاب او رفيقي

چو زير آهنگ را در پرده افکند
زبان را در دهان مرده افکند

رسي در خشم و شهوت تو بجايي
که چون کرکس برندت در هوايي

تويي در بند افزوني بمانده
همه تن غرقه در خوني بمانده

چو گفت آن پير در خون مانده آن راز
شنيد از هاتفي در سينه آواز

چو اين سر در دل آن پاک افتاد
ز خود بيخود شد و در خاک افتاد

تو در حق بند دل تا رسته گردي
چو دل در خلق بندي خسته گردي

همه درها بکل بر خود فرو بند
در او گير و کلي دل در او بند

چو در نظاره آمد شاه آفاق
پسر را ديد حالي در ميان طاق

چنين گفت او که در رشگم همه جاي
از آن سنگي که ميمالي تو در پاي

اگر در عشق مي بايد کمالت
ببايد گشت دائم در سه حالت

ز حلمش کوه بر جاي ايستاده
زمين در خاک و در پاي اوفتاده

جمالش ملک خوبان در جهان داشت
بخوبي در جهان او بود کان داشت

خرد در پيش او ديوانه بودي
بخوبي در جهان افسانه بودي

سر زلفش چو در خاک اوفتادي
از او پيچي در افلاک اوفتادي

همه در نظم آوردي بيکدم
به پيوستي چو مرواريد در هم

چنان در شعر گفتن خوش زبان بود
که گوئي از لبش طعمي در آن بود

بگل در گل معطل اوفتادي
گر او در حمرة الخجل اوفتادي

چو زلف هندوش در کين نشستي
چو جعد زنگيان در چين نشستي

دهاني داشت همچون لعل سفته
در او سي در ناسفته نهفته

چو گوئي بي سر و بي پاي مضطر
کله در پاي کرده کفش در سر

چو در اول مرا ديوانه کردي
چرا در آخرم بيگانه کردي

درآمد لشگري از کوه و شخ در
که شد گاوزمين چون خر به يخ در

چو مار رمح را در کف به پيچم
نيايد هيچ کس در صف بهيچم

بتازم رخش و بگشايم در فضل
که من در رزم رستم رستمم ز اصل