الهي نامه عطار

يکي حبشي کنيزک روي چون نيل
در آمد از در مسجد به تعجيل

بفضل خود در اين کار و در اين راي
اگر تقصير کردم عفو فرماي

يکي مي رفت در بغداد بر رخش
تو گفتي بود در دعوي جهان بخش

درش بگشاد و طاقي در ميان بود
در او آن طبل بود و سرمه دان بود

بره در سرمه داني يافت ياقوت
که در خاصيتش شد عقل مبهوت

ز پنداري و کاري پيش محراب
در آمد از در مسجد يکي زال

اگر جامه زدي در آب بر سنگ
گرفتي عاشقان را جامه در چنگ

مگر در مصر مردي بود مرده
پسر در روز مرگش عهد کرده

که خز مي گردد اينجا در گليمي
سفالي ميشود در يتيمي

مزن جز در حضورش هيچ گامي
اگر بي او زني يک گام در راه

بيامد تا در آن خيمه ناگاه
که ماهستي در آنجا بود با ماه

سجودش کرد و در فرياد آمد
که يارب در چنين وقتي و جائي

اگر هستي در اين ميدان تو در کار
نصيب خويشتن مردانه بردار

نبودي بي نمک در عشق آن ماه
از آن افتاده سوز افتاده در راه

تو بگشاده همه عالم پر و بال
نيابي بوي آن در در همه حال

تو جان ميکن که اين در خاصه ما است
مرا در و ترا گرداب دريا است

چو تو آن حلقه در گوشت نداري
مزن در عشق دم گر هوشياري

دهندت در قيامت صورت مور
که در شاهي چرا کردي بسي زور

خرت در گل از آن سخت اوفتادست
که در تعبير خربخت اوفتاد است

مگر ميرفت محمود جهان دار
بره در گازري را ديد در کار

که در دنيا ترا اندک قرار است
ولي در گور سالي صد هزار است

بدنيا در چرا کاشانه سازي
که هم در گور به گر خانه سازي

تو هم گر خانه اي سازي در اين راه
در او ميري چو کرم پيله ناگاه

در آمد خضر بي فرمان در ايوان
بصورت چون يکي مرد شتربان

گداي راه او با هيچ در دست
بدان ماند که در دستش همه هست