الهي نامه عطار

تو همچون کافر درويش ماندي
که هم در خلق و هم در خويش ماندي

در آن کان درم بستي تو در جيب
کجا بود اعتماد جانت بر غيب

دو عالم چيست بحري نام او دل
تو در بحري بمانده پاي در گل

چو باشد صد جهان در دل نهانت
کجا در چشم آيد صد جهانت

به ره در پيره زالي مبتلائي
عصا در دست مي آمد ز جائي

که گر در طاعتي ور در گناهي
دهد هر عضو تو بر تو گواهي

اگر در زهر و گر در نوش ميري
همان بار خود اندر دوش گيري

نهاده نيم خشتي زير سر در
پلاسي تا سر زانو ببر در

مگر شد رابعه در درد و داغي
که تا در گيرد از جائي چراغي

فکندي در پريشاني مرا تو
بخون در چند گرداني مرا تو

بجوفت درکشم در يک زمان من
بدارم در درونت جاودان من

چو گفتم اين سخن در پرده راز
جوان برخاست پس در داد آواز

نشد سست از وعيدم در عبادت
ولي شد در عمل جدش زيادت

بآخر در ره آمد چون غريبان
نهاده پاره اي نان در گريبان

چنان در خاکش افکندست و در خون
که ديگر برنخواهد خاست اکنون

در اطلس کش رياضت در نمد نه
که آن کار خر است آن خرد نه

زماني کل شده در قدس و پاکي
زماني آمده در قيد خاکي

چو شه راه اين سخن در گوش آمد
چو دريائي دلش در جوش آمد

اياز افتاد در پايش که اي شاه
چه افتادت بگو امروز در راه

دلا معشوق را در جان نشان تو
نثارش کن ز چشم در فشان تو

زبان بگشاد شوهر در نهاني
که کشتي خويشتن را در جواني

اگر در پاي افتم گوئيم خيز
اگر در تک شوم گوئي مشو تيز

بگفت اين و در آتش برد دستي
که در موئيش زان نامد شکستي

مرا چون پاک شستي در کفن نه
بدست خويش خط در دست من نه

نخفت آن شب حسن در فکري مي بود
همه شب در نماز و ذکر مي بود