شاهنامه فردوسي

چو شب تيره شد داوري خورد زن
که بفتاد زو بچه اهرمن

که چون بچه شير نر پروري
چو دندان کند تيز کيفر بري

که اي دايه بچه شيرنر
چه رنجي که جان هم نياري به بر

اگر بچه اي از پدر دردمند
کند مرغزارش پناه از گزند

ازان پس که گشتم ز مادر جدا
چنانچون بود بچه بينوا

دو بچه است با او به بالاي او
همان راي پيوسته با راي او

بدو گفت کاي بچه شهريار
به تو شاد بادا مي و ميگسار

که گر پروري بچه نره شير
شود تيزدندان و گردد دلير

ز هر ماده يي بچه زايد هزار
کم و بيش ايشان که داند شمار

شد آن پادشا بچه لرزان ز بيم
هم اندر زمان شد دلش به دو نيم

هرانگه کزو بچه گردد جدا
به جاي آرم اين گفته پادشا

پسر بايد از هرک باشد رواست
که گويند کاين بچه پادشاست

پري چهره را بچه اندر نهان
ازان خوب رخ شادمان شد جهان

بيامد دگر شير غران دلير
همي جفت او بچه پرورد زير

يکي گور پيش آمدش ماده بود
بچه پيش ازو رفته او مانده بود

چنان بچه شير بودي درست
که از خون دل دايگانش بشست

هرانگه که يازد ببد کار دست
دل شاه بچه نبايد شکست

که اي زن تو را بچه وشوي هست
وگر يک تني باد داري بدست

بدو گفت شويست اگر بچه نيست
چو پاسخ شنيدي بر من مه ايست

ديوان خاقاني

حافظ اعلام شرع ناصر دين رسول
کز مدد علم اوست نصرت حزب خدا

اين همه نورستگان بچه حورند پاک
خورده گه از جوي شير گاه ز جوي شراب

زين گره ناحفاظ حافظ جانش تو باش
کز تو دعاي غريب زود شود مستجاب

به کوه برق مثانه ز سنگ پاره لعل
به بحر ماه مشيمه ز نور بچه ناب

هندو بچه اي سازد ازين ترک ضميرم
زآن تا نشناسند بگرداند جلباب

يا فاخته که لب به لب بچه آورد
از خلق ناردان مصفا برافکند