اسرار نامه عطار

چو از گشتن نماند در تنش زور
نهد خود را بدست خويش در گور

فرو افکند سر در محنت خويش
نشسته تشنه و درياش در پيش

در آن ساعت نه بتوانيد ناليد
نه رخ در پيش او رد خاک ماليد

هر آن خلعت کزان در گاه پوشند
چوآيد صبح در آنگاه پوشند

چو شب از صبح گردد حلقه در گوش
درآيد ذرهاي خاک در جوش

در آن دم گر شود آهي ميسر
ز دنيا و آنچ در دنياست خوشتر

عزيزا عمر شد در ياب آخر
شبان روزي مشو در خواب آخر

گشاده پيش او دست نيازي
گهي در گريه گه در نمازي

ميان خلد و دوزخ در زمانه
چگونه خوابم آيد در ميانه

بمانده در عجب حالي مشوش
زدست دل دلي در دست آتش

چگونه پر زند در خون و در گل
ميان راه مرغ نيم بسمل

چو شه در روي آن دل داده نگريست
سر او در کنار آورد و بگريست

الهي نامه عطار

زهي وحدت که موئي در نگنجد
در آن وحدت جهان موئي نسنجد

جهان را چو رباطي با دو دردان
که چون زين در در آئي بگذري زان

تو شاهي هم در آخر هم در اول
ولي بيننده را چشمست احول

اگر خصميش در هفتم زمين است
سپهر هفتمينش در کمين است

ز بس هيبت که بودي در حضورش
خلاف افتاد از اين در جمع نورش

زمين چون سفره اي در هم کشيده
نهادندش همه در پيش ديده

در آن ساعت که غرق معرفت بود
در او از تيرگوئي دو صفت بود

بجلادي تو با تيغ در دست
کمر در بسته عزرائيل پيوست

نفس هرگز در افزوني نمي زد
که دم جز در «اقيلوني » نمي زد

چو در دربست جاويدان ستم را
گشاد از عدل خود صد در عجم را

تويي اين هر دو گر در راه افتي
ز کوري عاقبت در چاه افتي

چو در قرآن امام خاص و عامست
چرا در حکم خويشان ناتمامست

چو نه در آسمان نه در زميني
کجائي نزد رب العالميني