ديوان حافظ

حافظ مکن انديشه که آن يوسف مه رو
بازآيد و از کلبه احزان به درآيي

مگير چشم عنايت ز حال حافظ باز
وگرنه حال بگويم به آصف ثاني

که حافظ چو مستانه سازد سرود
ز چرخش دهد زهره آواز رود

دختري شبگرد تند تلخ گلرنگ است و مست
گر بيابيدش به سوي خانه حافظ بريد

گفتم سخن تو، گفت حافظ گفتا
شادي همه لطيفه گويان صلوات

گر طالب فيض حق به صدقي حافظ
سر چشمه آن ز ساقي کوثر پرس

شاهنامه فردوسي

يکي بچه بودش چو گرگ سترگ
دلاور شده با سپاه بزرگ

دل شاه بچه برآمد به جوش
سپاه انجمن کرد و بگشاد گوش

نبايد که آن بچه نره شير
شود تيزدندان و گردد دلير

چه گويم که اين بچه ديو چيست
پلنگ و دورنگست و گرنه پريست

يکي داستان زد برين نره شير
کجا بچه را کرده بد شير سير

چو سيمرغ را بچه شد گرسنه
به پرواز بر شد دمان از بنه

تو پيمان نيکي دهش بشکني
چنان بي گنه بچه را بفگني

بدو اندرون بچه مرغ و زال
تو گفتي که هستند هر دو همال

نبايد که او يابد از بد رها
که او ماند از بچه اژدها

چو آگاهي آمد به سام دلير
که آمد ز ره بچه نره شير

يکي روي آن بچه اژدها
مرا نيز بنماي و بستان بها

بکافيد بي رنج پهلوي ماه
بتابيد مر بچه را سر ز راه

يکي بچه بد چون گوي شيرفش
به بالا بلند و به ديدار کش

شگفت اندرو مانده بد مرد و زن
که نشنيد کس بچه پيل تن

چو گل چهره سام يل بشکفيد
چو بر پيل بر بچه شير ديد

ازان بچه بسيار برداشتند
به هر خانه اي بر دو بگذاشتند

يکي بچه فرخ آمد پديد
کنون تخت بر ابر بايد کشيد

ستاره بران بچه آشفته ديد
غمي گشت چون بخت او خفته ديد

گران بود اندر شکم بچه داشت
همي از گراني به سختي گذاشت