منطق الطير عطار

شيخ را در کعبه ياري چست بود
در ارادت دست از کل شست بود

جز در حق نيستي جاي شما
در حضورستي سرا پاي شما

در تظلم داشتن در پيش حق
هر يکي بردي از آن ديگر سبق

سبزپوشان در فراز و در فرود
جمله پوشيدند از آن ماتم کبود

هم چو گل در خون چشم آغشته بود
وز خجالت در عرق گم گشته بود

او چو آمد در ره تو بي مجاز
در حقيقت تو ره او گير باز

آتشي در جان سرمستش فتاد
دست در دل زد،دل از دستش فتاد

شيخ چنداني که در صحرا بگشت
کس نمي جنبيد در صحرا و دشت

عزت اين در چنين کرد اقتضا
کز در ما دور باشد هر گدا

در نهان در زيرچشم آن پير راه
کرد درمن طرفة العيني نگاه

هرک او در دولتي پيوسته شد
خار در دستش همه گل دسته شد

ديد زير چتر روي آشنا
در عنايت اوفتاد و در عنا

در چنين راهي که مردان بي ريا
چادري در سرکشيدند از حيا

در غرور اين هوس گر جان دهم
به که دل در خانه و دکان نهم

گر گنه کردي، در توبه ست باز
توبه کن کين در نخواهد شد فراز

در زمين گرديد و در دريا بگشت
بار ديگر گرد عالم دربگشت

صوفيي مي رفت در بغداد زود
در ميان راه آوازي شنود

در شب آن زاهد مگر ديدش به خواب
در بهشت و روي همچون آفتاب

من چو ايشانم، ولي در راه دين
نه زني در دين نه مردي چند ازين

جامه تسليم در بر کرده ايد
اين خصومت از چه در سر کرده ايد

در عجايب مانده ام زين بي وفا
تا چرا مي اوفتد در آشنا

گه به دوزخ در سعير شهوتست
گاه در وي زمهرير نخوتست

تا چو عمري گور کندي در مغاک
چه عجايب ديده اي در زير خاک

ما همه در حکم نفس کافريم
در درون خويش کافر پروريم

هرک اين سگ را به مردي کرد بند
در دو عالم شيرآرد در کمند