ديوان عطار

هر نفسي شور عشق در دو جهان افکني
آتش سوداي خويش در دل و جان افکني

تا در سر زلف تاب بيني
دل در بر من خراب بيني

کي رسي در وصال خود هرگز
که تو پيوسته در فراق توي

ز راه افتاد و روي آورد در کفر
نه رويي ماند در دين و نه راهي

بيا تا در غم خويشم ببيني
چو گويي در خم چوگان کجايي

قلاش و قلندرسان رفتم به در جانان
حلقه بزدم گفتا نه مرد در مايي

رفتم به در ديرش خوردم ز مي عشقش
در حال دلم دريافت راهي ز هويدايي

در پاي اسب شام کند اطلس شفق
در جيب ترک صبح نهد عنبر صبا

از کوزه نيم ذره سيماب چون برفت
نه در خلا بماند اثر زو نه در ملا

يک ذره سايه اي و تو خواهي که آفتاب
در برکشي رواست ببر در کشي هلا

اين هفت حلقه بس که دري جست تا بيافت
وان در در مدينه علم است مجتبا

گر در ثناي تو دم عيسي مراست بس
در وصف تو چگونه برآرم دم ثنا

افلاک در ميان کشدت خوش خوش از کنار
و ايام در کنار کند خوش خوشت سزا

تو در هواي نفسي و آگاه نيستي
کاجزاي خفتگان است همه ذره در هوا

در شب طلب حضور که در چشم مردم است
کاندر درون پرده کحلي حضور يافت

چون در جهان غيب فنا گشت در بقا
برخاست لا ز پيش به الا دراوفتاد

پسته در باز کن آخر چه در بسته دهي
که دلم کار فرو بسته فراوان دارد

ماهتابش در گذارش و آفتابش زردروي
اخترانش در وبال و آسمانش سوکوار

جمله در زيرزمين در خاک برهم ريخته
زلف هاي تابدار و لعل هاي آبدار

پادشاها قادرا عطار عاجز خاک توست
در پذيرش تا شود در هر دو گيتي اختيار

ديگر بسي مخسب که در تنگناي گور
چندانت خواب هست که آن نيست در شمار

خلق را در ميان جنگ دو خصم
در خروش و فغان همي يابم

جان در اوصاف او همي جوشد
تا قلم در بنان همي يابم

چو يک همدم نمي دارم در آفاق
سزد گرد روي در ديوار دارم

دلي در راه او در کفر و اسلام
ميان کعبه و خمار دارم