ديوان عطار

همچو مرغ نيم بسمل در رهت
در ميان خاک و خون گشتم نهان

در پريد و عشق را در بر گرفت
عقل و جان را کارد آمد به استخوان

جان تن جان است و جان جان تويي
در جهان جاني و در جاني جهان

اي ز پيدايي و پنهاني تو
جان من هم در يقين هم در گمان

اي نهان از ديده و در دل عيان
از جهان بيرون ولي در قعر جان

آن چه جويم چون نيايد در طلب
زان چه گويم چون نيايد در بيان

کار ما در پيش او چون ذره اي
در بر هفت آسمان خواهد بدن

بت بود در راه او هرچه آن نه اوست
در ره او بت شکن بايد شدن

همچو لاله غرقه در خون جگر
زنده در زير کفن بايد شدن

در ره او چون دويي را راه نيست
با يکي در پيرهن بايد شدن

در پرتو دوست همچو شمعي
در خود به رسيدن و رسيدن

پس چه کن در لوح جان خود نگر
پس زبان در نطق گوهربار کن

خيز و از مي آتشي در ما فکن
نعره مستانه در بالا فکن

چون نظيرت نيست در دريا کسي
خويش را خوش در بن دريا فکن

چو دريا شور در جانم ميفکن
ز سودا در بيابانم ميفکن

چو پيچ و تاب در زلف تو زيباست
به جان تو که در جانم ميفکن

مردان چو نگين مانده در حلقه معني
وز حلقه به درمانده چو حلقه به در من

عشق تو در جان من اي جان من
آتشي زد در دل بريان من

جان عطار از تو در آتش فتاد
آب زن در آتش سوزان من

بي توام در چشم موري عالمي است
مي نگنجم در جهاني بي تو من

روح را در سر او حيران نگر
عقل را در کار او مضطر ببين

در جمالش هر که را آن چشم هست
تا ابد در خود تمنايي ببين

گاه جان را در تک و پويي نگر
گاه دل را در تمنايي ببين

زلفت چو عقاب در عقب بود
بربود و کشيد در عقابين

تو که اي در راه عشقش قطره اي
غرقه در درياي بي پايان او