ديوان عطار

گره چگونه گشايم ز سر خود که ز چرخ
هزار گونه گره در فتاده در سخنم

عشق تو در پرده مي کردم نهان
چون سرشکم پرده در شد چون کنم

آه من در جهان نمي گنجد
در جهان پس چگونه آه کنم

بحر خون در دلم چو موج زند
من به خون در روم شناه کنم

صد هزاران دل کامل شده در کوي اميد
خاک بوس در و درگاه جلالت بينم

در درد عشق يک دل بيدار مي نبينم
مستند جمله در خود هشيار مي نبينم

چون هويت از بطون در پرده بود
در هويت بس هويدا مي روم

دل گراني کرد در کشتي عشق
رخت دل در يک زمان افشانده ايم

هرچه در صد سال مي کرديم جمع
در دمي بر دلستان افشانده ايم

در بتکده رند و لاابالي ايم
در مصطبه مست لافلاحي ايم

در شيوه کفر پير و استاديم
در شيوه دين خر خرافاتيم

دل چو در گرداب عشقش اوفتاد
تن فرو داديم و در نگريختيم

آبي در ده که اين بيابان
در گرمي و تشنگي سپرديم

گه در طلبش ز دست رفتيم
گه در هوسش به سر دويديم

بر درج دل ماست يکي قفل گران سنگ
در بند ازينيم که در بند کليديم

در فسق و قمار پير و استاديم
در دير مغان مغي به هنجاريم

بي يار دمي چو زنده نتوان بود
در دوزخ و در بهشت با ياريم

چون زلف کافر او آهنگ دين کندم
در حال بند کند در دام کافريم

در يتيم توام تا که درآمد به چشم
چشمه چشمم بماند غرقه در يتيم

وگر در ديده آيد غير او کس
نمک در ديده گريان فشانيم

همان بهتر که در عشقش چو عطار
در از درياي بي پايان فشانيم

چون جان فريد در تو محو است
دل در خفقان کجات جويم

نشستي در دل من چونت جويم
دلم خون شد مگر در خونت جويم

در مان چه طلب کنم که در عشقش
يک درد به صد دعا همي جويم

تو در دل و من به گرد عالم در
بنگر که تورا کجا همي جويم