ديوان حافظ

نه حافظ مي کند تنها دعاي خواجه تورانشاه
ز مدح آصفي خواهد جهان عيدي و نوروزي

چند پويد به هواي تو ز هر سو حافظ
يسر الله طريقا بک يا ملتمسي

من ار چه حافظ شهرم جوي نمي ارزم
مگر تو از کرم خويش يار من باشي

حافظ دگر چه مي طلبي از نعيم دهر
مي مي خوري و طره دلدار مي کشي

ز وصف حسن تو حافظ چگونه نطق زند
که همچو صنع خدايي وراي ادراکي

خدا داند که حافظ را غرض چيست
و علم الله حسبي من سؤالي

حافظ مکن شکايت گر وصل دوست خواهي
زين بيشتر ببايد بر هجرت احتمالي

حافظ مدار اميد فرج از مدار چرخ
دارد هزار عيب و ندارد تفضلي

بگشاي تير مژگان و بريز خون حافظ
که چنان کشنده اي را نکند کس انتقامي

گريه حافظ چه سنجد پيش استغناي عشق
کاندر اين دريا نمايد هفت دريا شبنمي

سزاي قدر تو شاها به دست حافظ نيست
جز از دعاي شبي و نياز صبحدمي

جمع کن به احساني حافظ پريشان را
اي شکنج گيسويت مجمع پريشاني

خيال چنبر زلفش فريبت مي دهد حافظ
نگر تا حلقه اقبال ناممکن نجنباني

کار خود گر به کرم بازگذاري حافظ
اي بسا عيش که با بخت خداداده کني

حافظ برو که بندگي پادشاه وقت
گر جمله مي کنند تو باري نمي کني

نه حافظ را حضور درس خلوت
نه دانشمند را علم اليقيني

سيل اين اشک روان صبر و دل حافظ برد
بلغ الطاقه يا مقله عيني بيني

گفتي از حافظ ما بوي ريا مي آيد
آفرين بر نفست باد که خوش بردي بوي

ساقي مگر وظيفه حافظ زياده داد
کآشفته گشت طره دستار مولوي

حافظ خام طمع شرمي از اين قصه بدار
عملت چيست که فردوس برين مي خواهي

حافظ چو پادشاهت گه گاه مي برد نام
رنجش ز بخت منما بازآ به عذرخواهي

گر مسلماني از اين است که حافظ دارد
آه اگر از پي امروز بود فردايي

درر ز شوق برآرند ماهيان به نثار
اگر سفينه حافظ رسد به دريايي

مکن حافظ از جور دوران شکايت
چه داني تو اي بنده کار خدايي

حافظ شب هجران شد بوي خوش وصل آمد
شاديت مبارک باد اي عاشق شيدايي