ديوان عطار

مي دان به يقين که در دو عالم
در راه تو نيست جز تو خرسنگ

در يوسف مصر کس نديده است
آن لطف که در تو بينم امسال

منادي مي کنند در شهر امروز
که خون عاشقان در گردن دل

يا مرو در مسجد و زنار بند
يا مده در دير ابرام اي غلام

در تماشاي خط سرسبز تو
چشم بگشاده فغان در بسته ام

هم دل از عطار فارغ کرده ام
هم در سود و زيان در بسته ام

چون به مقصد ره برم چون در سفر
در هواي خويش منزل کرده ام

در فرح زانم که همچون غنچه من
اين قدح سر در گريبان خورده ام

گرچه قدم نداشته ام در مقام عدل
باري ز اهل ظلم قدم در کشيده ام

چون فرو رفتم به درياي فنا
در فنا در فراوان يافتم

از خاک در تو برگرفتم
آن روي که در سفر نهادم

چون به جان فاني شدم در راه او
در فتا شايسته جانان شدم

تا خاک در تو تاج کردم
بر خاک تو تاج در فکندم

آن در که بسته بايد تا چند باز دارم
کامروز وقتش آمد کان در فراز دارم

تا عشق تو در ميان جان دارم
جان پيش در تو بر ميان دارم

زهره ندارم اي جان گرد در تو گشتن
زيرا که در ره تو تاب عسس ندارم

هرگز ستاره ديدي در آفتاب بنگر
در آفتاب رويت چشم ستاره بارم

نه در صف درويشي شايسته آن ماهم
نه در ره ترسايي اهليت او دارم

زان آمده است با من بيدل به در برون
کز ديرگاه خاک در آن سمن برم

پرده من چون دريد پرده در چرخ
در پس اين پرده، پرده چند نوازم

در گرد تو کي رسم که پيوست
در صحبت خود نديم غولم

هر گه که فنا شوم در آن عين
جاويد در آن بقا بمانم

چو بي روي تو عالم مي نبينم
در آن عزمم که در چشمت نشانم

و گر در بند خويش آري مرا تو
نخواهم کفر و دين در بند آنم

در ايمان گر نيابم از تو بويي
يقين دانم که در کافرستانم