ديوان عطار

چو دريا چشم من زان گشت در عشق
که درجت در مکنون مي نمايد

گم نيارد گشت در دريا دمي
هر که در قطره هويدا شد پديد

در احد چون اسم ما يک جلوه کرد
در عدد بنگر چه اسما شد پديد

ياران همه مشتاقند در آرزوي يک دم
مي در فکن اي ساقي از مست نپرهيزيد

بحر چون محوست، موجش در خطر
بحر را در ديده پا و سر رسيد

کي بيايد بي نهايت در بصر
در خطر صد با خطر مبصر رسيد

درد کو تا در دوا خواهم رسيد
خوت کو تا در رجا خواهم رسيد

چو در وادي عشقت راه دادند
در آن وادي به سر مي رو قلم وار

زماني شهد مي پوشيد در زهر
زماني گل نهان مي کرد در خار

گر ز سر عشق او داري خبر
جان بده در عشق و در جانان نگر

تن فرو ده آب در هاون مکوب
در قفس تا کي کني باد اي پسر

فتادم در ميان دردنوشان
نهادم زهد و قرائي به در باز

کي در تو رسد کسي که جاويد
در راه تو ماند مرد و زن باز

تا کي باشم من شکسته
در باديه تو در تک و تاز

اي جان تو در اشتياق مي سوز
وي ديده در انتظار مي ساز

در مجلس کم زنان قدح نوش
در خلوت عاشقان طرب ساز

باز در هر جهان هزار جهان
مي شود کشف در نشيب و فراز

چند جويي در جهان ياري ز کس
يک کست در هر دو عالم يار بس

دلبر تو دايما بر در دل حاضر است
رو در دل برگشاي حاضر و بيدار باش

در يک قدم اين جهان و آن نيز
بگذار جهان و در جهان باش

اي دل به ميان اين سخن در
ماننده مرده در کفن باش

فريد چون ز لب لعل او سخن گويد
نثار در و گهر در سخن وري رسدش

چو سر در کار و جان در يار بازي
خوشي خويش ازين خوشتر مينديش

در ششدر خاک و خون فتاده
در وصف تو عقل حکمت انديش

در عالم عشق عاشقان را
قربان شدن است در رهت کيش