ديوان عطار

گر به دستاني به دست آرد فريدت
در فشاند در سخن همچون زبانت

هم چرخ خرقه پوشي در خانقاه عشقت
هم جبرئيل مرغي در دام دل ربايت

در قدح ريز آب خضر از جام جم
باز نتوان گشت ازين در بي فتوح

سر به ره در نهاد سيل اجل
شورشي سخت در حصار افتاد

هر که در گلستان دنيا خفت
پاي او در دهان مار افتاد

هر که يک دم شمرد در شادي
در غم و رنج بي شمار افتاد

جان در غم عشق تو ميان بست
دل در غمت از ميان جان داد

خرقه آتش زد و در حلقه دين بر سر جمع
خرقه سوخته در حلقه زنار نهاد

هرچه دارم در ميان خواهم نهاد
بي خبر سر در جهان خواهم نهاد

آب حيوان چون به تاريکي در است
جام جم در جنب جان خواهم نهاد

نه در کفر مي آيد و نه در ايمان
که اقرار و انکار مي برنتابد

وگر در جويم از درياي وصلش
به دريا در نگونسارم فرستد

چون ساکنان گلشن در پايت اوفتادند
عطار سر نهاده در گلخني چه سنجد

جانا حديث حسنت در داستان نگنجد
رمزي ز راز عشقت در صد زبان نگنجد

جولانگه جلالت در کوي دل نباشد
جلوه گه جمالت در چشم و جان نگنجد

سوداي زلف و خالت در هر خيال نايد
انديشه وصالت جز در گمان نگنجد

در دل چو عشقت آمد سوداي جان نماند
در جان چو مهرت افتد عشق روان نگنجد

آهي که عاشقانت از حلق جان برآرند
هم در زمان نيايد هم در مکان نگنجد

آنجا که عاشقانت يک دم حضور يابند
دل در حساب نايد جان در ميان نگنجد

اسرار تو در زبان نمي گنجد
واوصاف تو در بيان نمي گنجد

رفتم ز جهان برون در اندوهت
کاندوه تو در جهان نمي گنجد

عطار چو در يقين خود گم شد
در پيشگه عيان نمي گنجد

دل بود بسي در انتظار تو
در هر پيچي هزار مي پيچد

در ره عشق تو دل عطار
آتشي سخت در جگر دارد

در غم عشق تو جان خواهيم داد
سر در آن از خاک بر خواهيم کرد