ديوان عطار

عقل چبود که صد جهان آتش
نقد در جان و در دل افتادست

هزاران شب چو شمعي غرقه در اشک
سر خود در کنارم اوفتادست

ساقيا در ده شرابي دلگشاي
هين که دل برخاست غم در سر نشست

چو تو در غايت پستي فتادي
ز پستي در گذر کارت بلند است

نگارا روز روز ماست امروز
که در کف باده و در کام قند است

بيا گو يک نفس در حلقه ما
کسي کز عشق در حلقش کمند است

دل زاهد هميشه در خيال است
دل عاشق هميشه در حضور است

قمر ماند از خط او پاي در قير
که در گرد خطش هم جوي قير است

نيايد در ضمير کس که آن خط
چگونه نوبهاري در ضمير است

چه زني در من آتشي که مرا
در گذشته ز فرق آب بس است

رگ و پي در تنم در آن مجلس
همچو زير و بم رباب بس است

در قلندر چند قرائي کني
نقد جان در باز قرائي بس است

درآمد در ميان خرقه پوشان
به کس در ننگرست از پاي ننشست

نيم شبي سيم برم نيم مست
نعره زنان آمد و در در نشست

در بر عطار بلندي نديد
خاک شد و در بر او گشت پست

دوش ناگه آمد و در جان نشست
خانه ويران کرد و در پيشان نشست

گنج در جاي خراب اوليتر است
گنج بود او در خرابي زان نشست

در سرم از عشقت اين سودا خوش است
در دلم از شوقت اين غوغا خوش است

بر اميد روي تو در کوي تو
پاي عاشق تا به زانو در گل است

تا دلم در دام عشقت اوفتاد
در ميان خون چو مرغي بسمل است

نه در مسجد گذارندم که رند است
نه در ميخانه کين خمار خام است

روي تو در زلف همچون عقربت
تا بديدم چون قمر در کژدم است

کم شدن در کم شدن دين من است
نيستي در هستي آيين من است

تا پياده مي روم در کوي دوست
سبز خنگ چرخ در زين من است

هرکس که در معني زين بحر بازيابد
در ملک هر دو عالم جاويد نازنين است