167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
جام جم اوحدي مراغي
گردن شير نرکشي به طناب
درج کردند در تو، بلکه فزون
هم ترا خلعت صفا در بر
بجز از موت و چاره کردن موت
اين چه رمزست و در چه تاريکيست؟
به چه از خويش در گماني تو؟
قمر و شمس هر دو خاصه او
تا شود تن چو جان و جان چون تن
عمر خود در تراب گم کردند
در به روي طلب چرا بستي؟
در تو پوشيده آز جامه دلق
من از آنجمله گفتم اين چندي
منتبه کي شوي ز صورت خويش؟
دست بر هم زنيم و در گذريم
حاصل رنج خود بپاش و بپوش
بلکه در هستي خود و تن خويش
ملک او را مکن به ظلم خراب
مردم از فر او به راه آيند
ميل و رغبت مکن به خونريزي
وآنکه سودت برد زيان يابد
که دو گيتي در آن ميان باشد
زين دو آفاق در پناه بود
مه نيابت کند دو صد مرده
کام اين بيدلان ببايد جست
کام اين بيدلان ببايد جست
فرصت از دست ميرود، درياب
تيغ دفع بدان تويي،يا حي
چشم بر خرده کسان چون موش
شحنه کش باش دزد خود کشتست
پي گوساله و بز و بره
حاکم شهر خود نخواهي شد
پي منه بر مقام نزديکان
وز به آن بيشتر مگردان چشم
فتنه بر آستان او مپسند
به رخ هر دو رخ در آور خوش
بوسه بر دست هر غلام دهد
ور فتوحت نشد مرو در خشم
ور بماني نه کم وقار شوي
چون تواند دلت که خشم کند؟
تيغ جهلست در غلافش کن
که سبک سر به سر در آيد زود
پسري شپ شپش به باد دهد
چه روي کابگينه در راهست؟
بس خرابي که در عمارت تست
بر خود و دوش خويش رنج و عنا؟
چه دهي پيش کردگار جواب؟
کرده بر خود حرام راحت و خواب
همه ترياک زهر اين ديوست
گر نباشد مويز و انجيرت
در تو چون نفس و روح دو سيده
هم شراب اي پسر، که نفعي نيست
خون خود را به خوان خود ريزي
بر کنارش رسي، به زير مرو
پاي در وي منه تو از سر جهل
هم مثوبات باشد و هم نام
رخت در کوچه کريمان بر
منه از وعده پيشتر گامي
دشمنان را مجوي نيز آزار
پل و بندي بساز در ره سيل
فاردي، پاي در زياده منه
نهلد تا به خاک در نرود
بفشان و بده که آن تو نيست
با کسم نيز نيست آزاري
و گرش ايندو نيست دستوريست
به نماز و به طاعتش در کش
به نصيحت ز بام و در دورش
پيرزن را به خانه جاي مده
چون روي در زنت نماند خير
در زيان گارگي چه سود توان؟
دل در افتاد، تن ببايد داد
شب خرابي و جنگ و قي کردن
چون نيايد به خانه فاجر و رند؟
بي مي و نقل و کاس و جامي نيست
و آنچه اصلست در ميان نبود
آتش و پنبه پيش هم نبرند
به سر و پاي در کمند شوي
چون توان فخر خواجگي کردن؟
تا شبش تنگ در کنار کشي
نتواني شدن به کلي دور
که در انگشتري جهد انگشت
تا ترا پاي بند کشت کند
وز برون دوستي کني با مار؟
نه به اقرار در گناه آورد
که سبک در کشد به دنبالت
گردنت را دوال پاي شود
بهلد، کو گرفت چون تو بسي
وز در خانه سر فراز کني
نه به ريش جهان همي خندي؟
روي انبان خويش را کيمخت
چوي بري بد ز عيب بدفکري
کز هوا روي در کنشت نکرد
آن سه شب در جواب خالد و عمرو
زانکه با شير خورده بد در مهد
جز غم و حسرت و تاسف نه
ديو را در غراره نتوان کرد
گفت: بنشين که آنقدر باشد
نهلندت سليم و نا گاده
هر دمش در فضاي فرج مريز
خاصه در وحشت چنان گوري
ورنه خر در خلاب ميراني