ديوان حافظ

سخن اندر دهان دوست شکر
وليکن گفته حافظ از آن به

بيا به ميکده حافظ که بر تو عرضه کنم
هزار صف ز دعاهاي مستجاب زده

گفت حافظ دگرت خرقه شراب آلوده ست
مگر از مذهب اين طايفه بازآمده اي

گفت حافظ لغز و نکته به ياران مفروش
آه از اين لطف به انواع عتاب آلوده

گر خاطر شريفت رنجيده شد ز حافظ
بازآ که توبه کرديم از گفته و شنيده

حافظ چو طالب آمد جامي به جان شيرين
حتي يذوق منه کاسا من الکرامه

حافظ حديث سحرفريب خوشت رسيد
تا حد مصر و چين و به اطراف روم و ري

بخيل بوي خدا نشنود بيا حافظ
پياله گير و کرم ورز و الضمان علي

زبانت درکش اي حافظ زماني
حديث بي زبانان بشنو از ني

صوفي پياله پيما حافظ قرابه پرهيز
اي کوته آستينان تا کي درازدستي

عشقت به دست طوفان خواهد سپرد حافظ
چون برق از اين کشاکش پنداشتي که جستي

از دست چرا هشت سر زلف تو حافظ
تقدير چنين بود چه کردي که نهشتي

دل حافظ شد اندر چين زلفت
بليل مظلم و الله هادي

گر ديگري به شيوه حافظ زدي رقم
مقبول طبع شاه هنرپرور آمدي

به شعر حافظ شيراز مي رقصند و مي نازند
سيه چشمان کشميري و ترکان سمرقندي

ز پرده ناله حافظ برون کي افتادي
اگر نه همدم مرغان صبح خوان بودي

چو نقطه گفتمش اندر ميان دايره آي
به خنده گفت که اي حافظ اين چه پرگاري

ز کنج صومعه حافظ مجوي گوهر عشق
قدم برون نه اگر ميل جست و جو داري

نديدم خوشتر از شعر تو حافظ
به قرآني که اندر سينه داري

بس دعاي سحرت مونس جان خواهد بود
تو که چون حافظ شبخيز غلامي داري

حافظ از پادشهان پايه به خدمت طلبند
سعي نابرده چه اميد عطا مي داري

مگذران روز سلامت به ملامت حافظ
چه توقع ز جهان گذران مي داري

حافظ غبار فقر و قناعت ز رخ مشوي
کاين خاک بهتر از عمل کيمياگري

به يمن همت حافظ اميد هست که باز
اري اسامر ليلاي ليله القمر

بگذر از نام و ننگ خود حافظ
ساغر مي طلب که مخموري