ديوان عبيد زاکاني

ترک سر مستم که ساغر ميگرفت
عالمي در شور و در شر ميگرفت

اينک شراب اگر هوست ميکند وضو
در آفتابه کن که در اين خانه آب نيست

خيال مهر تو در چشم هر سهي سرويست
که در حواليش آب زلال ميگذرد

در کاروان غم چو جرس ناله ميکنم
در گوش ما چو بانگ درائي نميرسد

باده در خانه اگر نيست براي دل ما
رنجه شو تا در ميخانه بنه گامي چند

از در رحمت حق جوي گشايش چو عبيد
بر در بسته مخلوق گدائي تا چند

زاهد از محراب بيرون رفت و در ميخانه جست
تا قيامت روي در ديوار نتوانست کرد

آتشي در سينه دارد ني چو بادش ميدمد
شعله او بر در هر آشنائي ميرسد

در هيچ ملک با ما کس دوستي نورزد
در هيچ شهر ما را کس آشنا نباشد

در لنگري که مائيم اندوه کس نبيند
در تکيه اي که مائيم غير از صفا نباشد

همچون عبيد ما را در يوزه عار نايد
در مذهب قلندر عارف گدا نباشد

دل در شکنج طره پر پيچ و تاب او
مانده است در کشاکش دام بلا هنوز

دارد عبيد مسکين دائم هواي عشقت
هم در ميانه جان هم در ميانه دل

سالها در يوزه کرديم از در صاحبدلان
مايه اين پادشاهي زان گدائي يافتيم

همت ما از سر صورت پرستي در گذشت
لاجرم در ملک معني پادشائي يافتيم

در مسکنت چو پيرو سلمان نميشويم
در سلطنت به جاه سليمان نميرسيم

براي فکرت و انديشه در منازل قدس
قدم فشرده و در پيش عقل بيش بها

دماغ باده گساران ز خرمي در جوش
درون مهر پرستان ز عاشقي در تاب

شدست فتنه در ايام پادشاهي او
چو چشم بخت بدانديش جاه او در خواب

من در ميان خون جگر غرقه وين زمان
تا کيست آنکه مونس او در کنار اوست

گردون که داشت خلقي در زينهار خود
امروز چون اسيران در زينهار اوست

هرکس که هست در همه آفاق چون عبيد
آسوده در حمايت حفظ و امان ماست

آمد نسيم و نکهت گل در جهان فکند
بلبل ز شوق غلغله در بوستان فکند

چون غنچه لب به مدح شهنشاه برگشاد
ابرش هزار دانه در در دهان فکند

ز ذوق نرگس تر آب در دهان آرد
اگر نگاه در اين نظم آبدار کند