ديوان صائب

کرد در زر خاک را دست زرافشانش نهان
ساخت پنهان در ضمير خاک اگر زر آفتاب

نيست غير از نامرادي در جهان خاک مراد
مدعاي هر دو عالم در دل بي مدعاست

در روزگار حفظش، چون چشم ماهيان
در پرده هاي آب، سراسر رود شرار

کجاست خاطر آشفته در جهان، که نماند
ز حسن عهد تو در خوابها پريشاني

گر نديدستي پري در شيشه چون گيرد قرار
در ته آيينه تصويرات او بنگر عيان

صورت ديوار او تقصير در جنبش نداشت
گر نمي شد محو در حسن صفاي اين مکان

غير ازين کز بس طراوت آب در مي مي کند
نيست عيبي در هواي کشور مازندران

در بيابان عدم بي توشه رفتن مشکل است
در زمين چهره خود دانه اشکي بکار

فارغي در دنيي از انديشه عقبي، وليک
فکر اسباب زمستان مي کني در نوبهار

در حريم بوستانش نرگس بيمار نيست
بس که صحت در هواي سازگار اشرف است

نيست در روي عرقناک و جبين شرمگين
اين تماشاها که در دريا کنار اشرف است

در شبستاني که حفظ او برافروزد چراغ
در ته يک پيرهن خسبد کتان با ماهتاب

مريم بکر صدف را از سموم قهر او
آب گردد در مشيمه نطفه در خوشاب

صاحبا در ملک گيري باعث تأخير چيست؟
توسن اقبال رام و فوج نصرت در رکاب

بحر طبعم در سخن چون گوهر افشاني کرد
در صدف گوهر ز خجلت چهره مرجاني کند

بوريا در زير بال طوطيان پنهان شود
در دبستاني که کلکم شکرافشاني کند

در سينه شان دهن چو گشايد نهنگ حرص
در خون صد سفينه پربار مي روند

حقوق تربيتت را که در ترقي باد
زبان کجاست که در حضرتت فرو خوانم

در بزم چون نسيم سبکروح سر کند
در رزم همچو کوه بود پايش استوار

عيش در زير فلک با خاکساران مشکل است
شهد نتوان در ميان خانه زنبور ريخت

چاک در پيرهن يوسف عقل افکندن
چشمه کاري است که در دست زليخاي دل است

در پرده نمود از عرق شرم تلافي
در ظاهر اگر روي تو آتش به جهان زد

نکند هيچ يتيم به عسس ساخته اي
مي کند آنچه در گوش تو در سايه زلف

ديوان عبيد زاکاني

در ره کعبه وصل تو ز پا ننشينيم
گرچه در پا شکند خار مغيلان ما را

از خود طلب که هرچه طلب ميکني زيار
در تنگناي کعبه و در سومنات نيست