ديوان انوري

وگر چند اندرين مدت نديدست
کسم در خدمتت الا بنادر

سعادت همنشينت در مجالس
هدايت هم حريفت بر منابر

در اجسام زمين سيرش مؤثر
وز اجرام فلک ذاتش مؤثر

وزين بربود ديواني و در وي
دلاور قهرماني ترک اشقر

آفتابي که در نظام جهان
هيچ سعي تو نيست مشکور

اي بلبل بوستان تجريد
در شوره ستان آفرينش

در جلوه کشيده کشف نطقت
اسرار نهان آفرينش

در بدو وجود گفته پيرت
کاي بخت جوان آفرينش

در شيوه اختراع و ابداع
با تاب و توان آفرينش

در بي جهتي هلال قدرت
فارغ ز بنان آفرينش

در بي صفتي علو نعتت
برتر ز بيان آفرينش

هر نوبت مجلست بهاريست
در فصل خزان آفرينش

نقد سخنت چو رايج افتاد
در داد و ستان آفرينش

در خدمت دور دولتت باد
دوران و زمان آفرينش

آسمان گر سلاح بربندد
تير تدبير تو نهد در کيش

غزلکهاي خود همي خواندم
در نهاوند و راهوي و عراق

گفتم آيا کسي تواند کرد
در بساط زمين علي الاطلاق

در خراسان ز امتش دگريست
که برو عاشقست ملک عراق

نبود بر سخاوتش منت
نبود در کفايتش تعطيل

تير در پيش چهره زهره
از خجالت همي شکست اقلام

تيغ مريخ در دم عقرب
تخت خورشيد بر سر ضرغام

توامان گشته در برابر قوس
سپر يکدگر به دفع خصام

زهره در سايه عنايت او
تيغ مريخ برکشد ز نيام

ور در آيينه خاطر نگري
دهد از راز سپهرت اعلام

ماه چون در حجاب مي نوشد
از سراي سپهر مينافام

تير در هجر چهره زهره
گشته از اشتياق بي آرام

آنکه از بهر خدمتش بندد
نقش تصوير نطفه در ارحام

آسمان در ازاء حکم روانش
خط باطل کشيد بر احکام

از بهر قضيم تو شود جو
در سنبله سپهر گندم

در خدمت داغ و طوق صاحب
بس تجربهات بي تعلم

عهد تو و در زمانه تقديم
آب آمده وانگهي تيمم

تا شکر مزيد نعمت آرد
بادي همه ساله در تنعم

در سلسله زمان مؤخر
بر هندسه جهان مقدم

با عزم تو دهر در مسالک
اصرارکنان که هين تقدم

در کوکبه تو طره شب
بر نيزه بندگانت پرچم

بر دوشت فلک قباي کحلي
در چشم قضا نموده معلم

در دست تو کارنامه جود
با جاه تو بارنامه جم

در گرد جنيبت نفاذت
هرگز نرسد قضاي مبرم

در خشم تو عودهاي رحمت
با زخم تو سفتهاي مرهم

سبحان الله که ديد هرگز
در آتش دوزخ آب زمزم

اسرار قضا نهاده کلکت
در خال و خط حروف معجم

آنجا که صرير او مقرر
در معرض او عطارد ابکم

توقيع تو در ديار دولت
تفويض همي کند مسلم

در عدل تو آوخ ار نبودي
معماري کاينات مدغم

کز بيم ملامت نشورش
در منفذ صور بگسلد دم

در خدمت طالع تو دارد
سعد فلکي دو دست برهم

آنکه ز اقبال او هر آيينه
صدف چند در مکنونم

دعويي مي کنم که در برهان
نشود زرد روي گلگونم

تا قدم در وجود ننهادي
معني مکرمت نشد مفهوم

گرچه در فوج بندگانت نيم
جز بدين بندگي نيم موسوم