ديوان انوري

وز اداي روات شاعر او
گوش چون درج در منثورست

آنکه در دار دولت از رايش
هرکجا رايتست منصورست

تا که در جلوه عروس بهار
سعي خورشيد سعي مشکورست

دستور خداوند خراسان که خراسان
در نسبت يکروزه اياديش حقيرست

در کوي هنر مباش کان کوي
اقطاع قديم شالهنگست

در پنجه موش خانه من
زينست که ناخن پلنگست

با دست شکسته پاي جهدم
در جستن ناگزير لنگست

در زين مراد باد رخشت
تا رخش سپهر بسته تنگست

اگر در حيز گيتي کمالست
ز آثار کمال الدين خالست

باز در پرده الوان بلبل
مطرب بزمگه بستانست

آنکه در معرکه سحر بيان
قلمش همچو عصا ثعبانست

در اثر بهر مراعات وليش
خار عقرب چو گل ميزانست

نفخ صورست صرير قلمش
نفخ صوري نه که در قرآنست

زهره در مجلس تو خنياگر
ماه بر درگه تو دربانست

در جهان خرم و آباد بزي
زانکه آباد جهان ويرانست

مدتي ملک در تزلزل بود
عاقبت بر ملک قرار گرفت

پاي در دامن امل بنداشت
دامن ملک پايدار گرفت

ملک در خواب غفلتش بگذاشت
ملکي چون تو هوشيار گرفت

بر اطراف گردون غبار سپاهت
در اوتاد عالم طناب خيامت

روز خصمت که منفصل عقبست
متصل بر در شبيخون باد

در براهين رؤيت ايزد
برترين حجتي جبين تو باد

در حوادث گريزگاه جهان
حصن انديشه حصين تو باد

دستش ار واهب حيات نشد
در جمادات چون اثر دارد

در نه اقليم آسمان حکمش
کارداران خير و شر دارد

قبله آسمانيان زانست
که چو تو در زمين پسر دارد

در درياي دهر کيست؟ تويي
وين سخن عقل معتبر دارد

گوهرت زانکه زبده بشرست
جاي در حيز بشر دارد

باد همچون آسمان و آفتاب
در نظام کل وجودش ناگزرد

سلطان سلاطين که شير چترش
در معرکه سلطان شکار باشد

آن خسرو خسرونشان که تختش
در مرتبه گردون عيار باشد

نعلي که بيفکند مرکب او
در گوش فلک گوشوار باشد

در مجرفه فراش مجلسش را
مکنون جبال و بحار باشد

آري عرق ابر نوبهاري
در کام صدف خوشگوار باشد

نکباي علم در سپهر پيچد
باران کمان بي بخار باشد

چون لاله تيغت شکفته گردد
در عالم نصرت بهار باشد

تا دايه تقدير آسمان را
فرزند جهان در کنار باشد

طاهر نبود گوهري که نشوش
در پرده پروردگار باشد؟

تقدير چنان کن که روي عزمت
در مملکت قندهار باشد

بي پشتي عزم تو در ممالک
پهلوي مصالح نزار باشد

کانجا که مرادت عنان بتابد
در بيني گردون مهار باشد

کاندر کنف خاک بارگاهي
کش چرخ برين در جوار باشد

رايتت آيتي که در حرفش
فتح تفسير و ترجمان باشد

در تن اژدهاي رايتهات
باد را اعتدال جان باشد

در جهان ملک جاودانت باد
خود چنين ملک جاودان باشد

در تو از مشکلات موسيقي
هرچه تقرير کرده موسيقار

عمرها در عمارتت بوده
دهر مزدور و آسمان معمار

در عاليش بر زبان صرير
مرحبا گوي ز ايران هموار

وانکه دارند در مراتب ملک
بندگانش ملوک را تيمار

کرد در منزل قبول نزول
گشت بر مرکب مراد سوار

زنور دانه نار کفيده
ببيند در دل آبي همي سر