167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان اوحدي مراغي
وين قصه خود بر او باد هواست گويي
در دين خوبرويان کشتن رواست گويي
دلت را چيست در خاطر چه سرداري؟ چه ميگويي؟
تو در باب من مسکين که هشياري، چه ميگويي؟
با چنان رحمت عجب گر در گناه آري مرا
از خجالت پيش خود در آه آه آري مرا
آن نمي ارزم که در قلب سپاه آري مرا؟
تا روشنت شود سخن گنج در خراب
ور غيرتست، در طلبش باش و بازياب
تن بارگاه مير و ازو مير در حجاب
وين آلت دگر همه را روي در فناست
گو: مردمش مبين، اگرت روي در خداست
آبي که فيضش از مدد آتش عناست
چون در عراق ساز حسيني کنند راست
وين زرفشاني ارچه برويست بي رياست
در حال اوحدي؟ که برين آستان گداست
تو در خيال که: گنجي به دستت افتادست
کسوتي بر قد و بالاي منست
هر کجا رو آورم جاي منست
مرگ ايشان در سخن هاي منست
قبول و منزلت آفتاب و ماهش هست
بر آنکه جاه ندارد، برآنکه جاهش هست
برو ببخش، که بس نامه سياهش هست
در يک مکان مناسبت گنج و مار چيست؟
چندين هزار تفرقه در هر کنار چيست؟
در جنبش نبي و ولي آشکار چيست؟
تشويش عبد و خشم خداوندگار چيست؟
در باز گشتن اين فزع و زينهار چيست؟
وز جان بي خبر که: برون از حصار چيست؟
در دست اين شکسته دل خاکسار چيست؟
امروز تخم کار، که فردا مجال نيست
در سايه اي گريز، که آنرا زوال نيست
کليد گنج الهي گشايشست و گشاد
تو چه داني که در آن گرد سواري باشد؟
که کمر بندد و در بند شکاري باشد؟
آن کسان را که در آن خانه يساري باشد
هر کرا همچو خرد مشعله داري باشد
نه دست شاهد گل در نگار خواهد ماند
تن عزيز، که در خاک خوار خواهد ماند
که کردهاي خودت در کنار خواهد ماند
که در فضيحت روز شمار خواهد ماند
من در تعجبم که غم او چرا خورند؟
اندامشان به خاک نپوسد، که چون زرند
گر در پي هواي عرش ببيني که مي چرند
در موج خيز حادثه زير و زبر شود
خواهي که: نيکي تو به عالم سمر شود
بستان، که ملک در سر بيدادگر شود
هر لحظه عقل در سر افسوس خور شود
چون در دل آورم دل من پر خطر شود
در موقفي که جني و انسي حشر شود
مير سپاه گشتم و لشکر به من رسيد
قانون درست کردم و دفتر به من رسيد
او با يکي چراغ بيايد زره به در
و آن نيستي که جامه ماتم کني به در
در ميان زود بستمي زنار
بار برنه ز مکمن انکار
بر در چار طبع زن مسمار
تا برون آيد آن علم ز غبار
وان دگر سايه در و ديوار
با سر چوب، چنگ در گفتار
قوت جان ساز در سکون و قرار
نظري کن به خويشتن يک بار
که خدا کيست؟ اي خدا آزار
دست بيگانه در ميانه ميار
بر سر اسب «لا»ت کرده سوار
در تو سريست، اين الهي، سار
بي نشان هم نشين نگردد يار
تويي و من، بدانم اين مقدار
سر خود را نداني از دستار
در چنين حضرت، از يمين و يسار؟
گر شوي بر سمند عشق سوار
از در و بام گونه گون انوار
و گر اين جامه مي کشي دربار
در خلا و ملا و سر و جهار
که از آن جا رسي به صفه بار
اگر از حرف خود شوي بيزار
در شهادت که مي کني تکرار
«هو» در آيد به قلب اين مضمار
تا بر آرد نهنگ «لا»ش دمار
زشت ناخوب و لنگ نارهوار
سفته شد در و گفته شد اسرار
در کاسه نخست نظر برخمار دار
درکش بگفتنش که درختيست باردار
اين خانه در تصرف خود مستعار دار
درياب و نفس را ز يمين بر يسار دار
خود را به جان ملازم اين رهگذار دار
مگر که بار دهندت درون پرده راز
که قامت تو شبي خم نشد به وقت نماز
دويده گير بسي سال در نشيب و فراز
که ضايعت نگذارد خداي بنده نواز
در اوفتاد، فرو برد پاي مرد به گل
که جز ندامت و بي حاصلي نشد حاصل
دل دردمند شد، ز که جويم دواي دل؟
تا نشنوند واقعه آشناي دل
جانها چو ذره رقص کنان در هواي دل
فيض ازل نزول کند در فضاي دل
من عهد مي کنم به خلود بقاي دل
چشم بر در، روي بر ديوار باشد صبحدم
ديدها درياي گوهربار باشد صبحدم
سايلان را کوي حضرت بار باشد صبحدم