ديوان صائب

غوطه در خاک زند دل ز گريبان کسي
ناله در خون تپد از شوخي مژگان کسي

خون ما در تن ازان مرده که در روز جزا
ندهد زحمت اندشه دامان کسي

گر در آرايش ظاهر دگران مي کوشند
تو در آن کوش که فرخنده شمايل باشي

در خزان مانع سوداست اگر بي برگي
در بهاران چه ضرورست که عاقل باشي؟

گوي شو در خم چوگان سبکدست قضا
تا چو گردون سر خود در قدم او بيني

مباش معجب و خودبين که در بلا افتي
مبين در آينه بسيار کز صفا افتي

اگر نه کام جهان در کنار ناکامي است
کليد گنج نه در کام اژدها بودي

چو کودکي که کند در کنار مادر خواب
به خواب رفته زبان در کنار خاموشي

خموشيي که بود خارخار حرف در او
به کيش ما نبود در شمار خاموشي

در آن محيط که کشتي نوح در خطرست
درست از آب برآيد سبوي درويشي

نسيم صبح نگرديده در سبکروحي
به نازکان چمن دست در کمر نکني

هميشه در نظري و ز لطافت سرشار
مرا چو نور نظر در نظر نمي آيي

چه شور در جگر خاک ريخت ابر بهار؟
که هست در سر هر برگ لاله سودايي

گرفته است مرا در ميان تماشايي
که در خيال نياورده هيچ بينايي

بر چهره ات چگونه در فيض وا شود؟
آخر کدام شب به در دل نشسته اي؟

جاي تو در بهشت برين است بي سخن
گر در ضمير اهل دلي جا گرفته اي

در آب و آتشم مفکن روز بازخواست
چون در ازل ز خاک مرا برگرفته اي

در زير تيغ، بستر راحت فکنده اي
در چشم فتنه داد شکرخواب داده اي

فرداست در نقاب خزان گل خزيده است
در کنج آشيانه غريبانه مانده اي

بس نيست سقف چرخ، که در موسمي چنين
در زير بار سقف ز کاشانه مانده اي؟

اي برق خانه سوز که نعلت در آتش است
در تابخانه جگر ما چگونه اي؟

در تنگناي جسم زند دل چه دست و پا؟
در عرصه تنور چه طوفان کند، کسي؟

چون در حباب، موج پر و بال وا کند؟
در تنگناي چرخ چسان وا شود کسي؟

در چشم اين سياه دلان صبح کاذب است
در روشني اگر يد بيضا شود کسي

در محشرست يک سر و گردن بلندتر
باشد سري که در ته بال شکستگي