ديوان صائب

اشک را در ديده روشندلان آرام نيست
ذره مي رقصد در آن روزن که باشد روشني

ابر احسان تو آتش را گلستان کرده است
در بهشت افتاده هر ديوانه اي در گلخني

گريه ها در چشم تر دارم تماشاکردني
در صدف چندين گهر دارم تماشاکردني

نيست در روي زمين جوهرشناسي، ورنه من
تيغها پوشيده در زنگار دارم ديدني

سنبل و ريحان شود در خوابگاه نيستي
آنچه از انفاس صرف آه در شبها کني

تا به کي چون غنچه در بستانسراي روزگار
رخنه در قصر وجود از خنده بيجا کني؟

چند اسباب اقامت جمع در عالم کني؟
ريشه تا کي در زمين عاريت محکم کني؟

سيم و زر رانيست در ميزان بينش اعتبار
همچنان در پله خاکي اگر قارون شوي

چراغ گل اگر در زير بال بلبلان بودي
کجا اوراق گل در دست تاراج خزان بودي؟

در آغاز محبت لازم عشق است بي تابي
نيايد از مي ناپخته در خمخانه خودداري

نگيرد يک نفس آرام دل در سينه گرمم
کند در تابه تفسيده اي چون دانه خودداري؟

بود در راههاي دلنشين آسايش منزل
نمي آيد در آن زلف دراز از شانه خودداري

مهيا باش زخم گاز را در پرده شبها
زبان آتشين چون شمع تا در انجمن داري

تواني دست کردن در کمر نازک ميانان را
اگر چون تيغ در ميدان جرائت جوهري داري

ز شيريني عتاب او شکرخندست پنداري
زبان در کام او بادام در قندست پنداري

گشاد اهل دولت بستگي در آستين دارد
کي بي دربان بزرگان را نمي باشد در بازي

به کوري سوختم چون شمع در بتخانه غفلت
بسر بردن شبي در کنج محرابي نشد روزي

تمناي تو دارد نعل در آتش عزيزان را
چو يوسف چند زنداني در آغوش پدر باشي؟

ادب در بزم شاهان پاسباني مي کند سر را
چرا در صحبت ديوانگان عاقل نمي آيي؟

چه خونها مي تواند کرد در دل گلعذاران را
نواسنجي که دارد در قفس دام تماشايي

اگر از موج خطر چشم به ساحل داري
در دل بحر همان آينه در گل داري

فکر تسخير تو چون در دل عاشق گذرد؟
که در آيينه ز خود فکر رميدن داري

بسته اي در گره از ساده دلي دوزخ را
در سر خود اگر انديشه خامي داري

پاي در دامن تسليم (و) رضا محکم کن
مرو از راه که در دست عناني داري

تا در خانه بي منت دوزخ بازست
دست رغبت به در باغ جنان نگذاري