ديوان صائب

از کبودي نيل چشم زخم دارد پيکرت
در سرمستي مگر گل در گريبان کرده اي؟

ديده رغبت گر از دنياي دون پوشيده اي
در همين جا روي در دارالسلام آورده اي

از جلالت برق عالمسوز در هر خرمني
وز جمالت آفتابي فرش در هر خانه اي

در سر اين غافلان طول امل داني که چيست؟
آشيان کرده است ماري در کبوترخانه اي

صائب آزاده را مگذار در قيد جهان
چند در زنجير باشد عاشق ديوانه اي؟

خارخار سير گلشن نيست در خاطر مرا
کز دل بي مدعا در سينه دارم جنتي

از ندامت برنياري آه سردي از جگر
هيچ در فکر رسن در چاه دنيا نيستي

هر کجاگيري گلي در آب معمار خودي
کار هر کس را دهي انجام در کار خودي

عارفان سر در کنار مطربان افکنده اند
تو ز بي مغزي همان در بند دستار خودي

ديده مور آيدش ملک سليمان در نظر
چشم هر کس باز گردد در فضاي بيخودي

گر به چشم پاک در صنع الهي بنگري
کعبه مقصود را در هر سياهي بنگري

تا ز خاک پاي درويشي تواني سرمه کرد
خاک در چشمت اگر در پادشاهي بنگري

شور بلبل سبزه خوابيده در گلشن نهشت
در چنين فصلي درين گلزار چون خوابد کسي؟

چند در ايام گل عزلت گزين باشد کسي؟
در بهار اين چنين زير زمين باشد کسي

در بهاران خاطر بلبل بجو، تا در خزان
بينوايي کم کشي اي باغ و بستان کسي

دانه ما در ضمير خاک بودي کاشکي
يا چو سر زد در زمان دهقان درودي کاشکي

دست چون افتاد خالي، همت عالي بلاست
آنچه دارم در نظر در دست بودي کاشکي

هر چه در ميزان بينش از گرانقدران بود
از سبک سنگان بود در پله افتادگي

در لباس ابر باشد تيغ بازي هاي برق
در سواد چشم شرم آلود او بازندگي

در شبستان عدم باشد حضور خواب امن
نيست جز تشويش خاطر در ديار زندگي

در جواني داد مستي ده که در انجام عمر
يک دهن خميازه مي گردد اياغ زندگي

تا نسوزد، عود در مجمر ندارد آدمي
تا نگريد، آب در گوهر ندارد آدمي

پاکداماني مرا در پرده دارد، ورنه من
با تو در خلوت سراي قرب مي نوشيدمي

در محبت اين که کوشيدم به جان عمر دراز
چند روزي کاش صائب در هوس کوشيدمي

گنج قدسي، در خراب آباد دنيا مانده اي
آب دريايي، ولي در جويبار عالمي