167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان اوحدي مراغي
ميبري، يا مبر، چه ميگويي؟
در اساس کار فرداي منست
چون به درويشان تولاي منست
تا پشيمان نگردي آخر کار
سنگ بر شيشه ملاهي بار
همگنان را به دوست استظهار
در شهادت مرتبند آن چار
در شب چره چون مويز چيده
در هيچ رکاب نادويده
در سينه نيستان خليده
وآن صيد، که داشتي، رميده
اينکه مرا ميرسد امشب بگوش؟
وندر آن خانه يک پري روييست
هر که پرواي دردسر دارد
ذره اي در هواش مي بينم
دوري از ظلمت هوا باشد
گه در آمد بديده مجنون
که خرابات عشق در پهلوست
تا برانيم چند روزي خوش
تا خود هوس کدام دارد؟
کو کاسه مي مدام دارد
اين شهد که در کلام دارد
منطق العشاق اوحدي مراغي
ترا داريم، وقت ديگران خوش
بزرگان خرده بر خردان نگيرند
کزيشان نيز ما را رنج بودست
وزين در هيچ کاري برنيايد
که ياري ثابتم در مهرباني
ز شکر چون جنايت ميستاني؟
که در شوخي به عالم داستانم
چو در ريگ بيابان گشت خسته
نهادم « منطق العشاق » نامش
جام جم اوحدي مراغي
از در خويشتن مکن دورم
که در آرم به سلک نزديکان
در نفاذ سخن دليرم کن
زانکه ناقوس را زبان بسته
ابد از مد مدتت روزي
خبر از آسودگي نداري هيچ
که در آغوششان کشيدي تنگ
خوش خرامنده خانه در خانه
چشمشان گشته مست بيخوابي
راهب آسا هميشه در سيرند
نام سلطان محمد از نامش
همه پيدا ظهور هم عهدي
ترک ترکش سپرده تارک مهر
رصد ماه در گريبانش
تا بنان ترا کند کلکي
سخن اوحدي در اندازد
لاجورد سپهر زنگاري
پشت ماهي به گاو نالنده
در دم آفتابت آجر پز