ديوان صائب

در خون آهوان حرم کاسه مي زني
صائب چگونه امن شود در پناه تو؟

در آتش است نعل سفر کوه طور را
در زير بار عشق تن بردبار کو؟

چون هست در نظر لب ميگون و چشم مست
در دست جام باده نباشد مباش گو

تيغ سيراب تو در آغوش زخم عاشقان
هست در کام خمارآلود، آب صبحگاه

از سر عشاق در زير فلک سامان مخواه
اختيار از گوي عاجز در خم چوگان مخواه

خط ريحانت که ني در ناخن ياقوت کرد
منشيان را چون قلم شق در بنان انداخته

اشتياق حلقه گوش تو در صلب صدف
در گهرها پيچ و تاب ريسمان انداخته

چون زنند اهل تظلم دست در زنجير عدل؟
آنچنان جانها در آن زلف بتاب آويخته

ساده لوحاني که در دنياي دون پيچيده اند
تشنه اي چندند در موج سراب آويخته

در دل صافم غبار کينه نتوان يافتن
مهره گل در محيطم گوهر غلطان شده

اين لطافت نيست در باد بهاران، يوسف است
در لباس بوي پيراهن به کنعان آمده

در گلويم اشک رنگارنگ مي گردد گره
کاروان در راههاي تنگ مي گردد گره

بي شجاعت کار نگشايد بزرگان را به حلم
در مقام بردباري تيغ در چنگ است کوه

مجو در سايه بال هما امنيت خاطر
که اين گنج گهر در سايه ديوار افتاده

تو که در خانه ز شوخي ننشيني هرگز
خانه در ملک کسان ساخته اي يعني چه؟

تشنه خون مني همچو صراحي در دل
دست در گردنم انداخته اي يعني چه؟

چنان که در جگر لعل آب پنهان است
نهان شده است چنان تيغ کوه در لاله

امروز نيست در سر عشاق مغز هوش
در کوي او سر که به ديوار آمده؟

نعلش به روي دست سليمان در آتش است
موري که در بهشت قناعت برآمده

اين سيل رخنه در دل فولاد مي کند
بستن به روي عشق در دل چه فايده؟

در دور خط به حرف رسيدن چه فايده؟
در وقت عزل شکوه شنيدن چه فايده؟

ناخن نماند در سر انگشت شانه را
در زلف و کاکل تو همان جابجا گره

با قامت خم حلقه به گوش در دل باش
در بحر کمان روي مگردان ز نشانه

ناخن آه است در مشکل گشايي ها علم
اينقدر عاجز چرا در عقده دل گشته اي

نور ايمان در لباس کفر جولان مي کند
در خط عنبرفشان تا روي پنهان کرده اي