167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان اوحدي مراغي
پيش لعل لب گوياي تو خاموش آيد
در افکنيم شبي خرقه تا چه رنگ آيد؟
کمندش چون تو در خود ميکشي ناچار ميآيد
زيرا به شمار ما نمي آيد
در چشم شکار ما نمي آيد
به پاي خويش به دام بلا همي آيد
دلهاي گريزنده در آن چاه بگيريد
بوي آن زلف سياهم به حمايت برسيد
ذره اي در هوس او به هوايي برسيد
خاک در تو گشت و بدان آستان رسيد
يا اوست که بر صفه بارست؟ ببينيد
در گرد زمان آن چه سوارست؟ ببينيد
هم اول و هم آخر کارست ببينيد
از در وصلي درآي، تا ندوم دربدر
و آن داعيه در غلاف بگذار
وز هجر تو کرده رخ به ديوار
ما با سخن تو در شب تار
و اگه نشدي، زهي سر و کار؟
تا دمي در غمش بگريم زار
بر ما نثاري ريخته، از صد زرافشان نيک تر
هر گوشه شادرواني از تخت سليمان نيک تر
مايه صد صبح و شامست، اي پسر
تا نسازي، کار خامست، اي پسر
آدمي را ننگ و نامست، اي پسر
گر بماني مدتي ديگر برين ينگ، اي پسر
گفت: برو بعد ازين در پي کاري دگر
گفت: به از اوحدي هست هزاري دگر
با من مسکين سر گردان نميسازي دگر
که اندر پيش گيري کار ديگر
بي روي او مکن، که نمازيست بي حضور
دوست بر دستگاه و ما مهجور
گر به رنگي قانعي در خرقه خز
کين جماعت را نباشد سنگ و گز
گر ننوشي باده اي، سيبي بگز
که شب ما چه تيره بود و دراز!
که: برآيد ز بلبلي آواز
به ملامت ز سر کوچه کجا گردم باز؟
نفسي نيز به احوال غريبان پرداز
بي حضور تو نشايد که گزارند نماز
چه آتشست که در جان من نهادي باز؟
سر در بلا ز دست زبان اوفتاد باز
دل در غمش ببين به چه سان اوفتاد باز؟
دل مي رود پياده، ازان اوفتاد باز
که چون غنچه در پوستينيم باز
که بسي خار جفا در جگرم خست امروز
که گرفتارم و اسير امروز
که جزو نيست در ضمير امروز
ناکرده هيچ نسبت حسي بما هنوز
که او را کني در جهان ياد نيز
من چنانم کز خيالم باز نشناسد عسس
ميان نقطه جانم تويي بس
عرضه کن حال دلم، اندک و بسيار بپرس
خالي نبايد از تن خوبان کنار و کش
از سينه ها کدورت و از ديده ها غمش
ور جام اوحدي نخوري، قطره اي بچش
ور زانکه مي سپردم در حال مي شکستش
ور ساعتي بيايد يک دم بود نشستش
موج توفان قيامت نکند بنيادش
بخواهد ماند جاويدان سواد رق منشورش
دلير در شکن طره اياز مکش
کس را بدين قدر نتوان کرد سرزنش
گر بميرم خون من در گردنش
ز خامي بود گر نيايم به جوش
آتشي کردم، که ننشيند ز جوش
در غم آن زلفهاي تا به دوش
ور سخن در وي نمي گيرد، خموش
ز ژاله عقد جواهر به روي گردن و گوش
که در بهار نباشند بلبلان خاموش
ز باغ سبزه بر آمد، شراب سرخ بنوش
مباش بر سر آزار و پند من بنيوش
به رخم در نگر که جانت خوش!
دست خود کرده در ميانت خوش
نقش تو استوار کنم در خيال خويش
گر در سراي دوست نيابي مجال خويش
تا نازنين دلت نشود مبتلاي خويش
ناگاه در کمند تو رفتم به پاي خويش
که در شهر تن خيمه زد مير عشق
ز بستان «قالوابلي » شير عشق
کين حال نيز در همه جايست مشترک
زر خالصست و باک نمي دارد از محک
سر، بهل تا همي زند بر سنگ
باز چنديست که در خواب نرفتم ز خيال
گفتا که: چاره تو شکيبست و احتمال
وين حکايت کي توان؟ از دست دل
تا نهد سر در جهان از دست دل
کشيدي از کفم دست و کفايندي چو مارم دل
ترسد از آنکه راز ندارد نگاه دل؟
بر زبان آب چشمم گفته دل
بيچاره اوحدي را آنجا خبر کن، اي دل
چاره بزمي بساز، تا بنهي خوان گل
ساخته آوازها بر لب خندان گل
بر سر باد آورند تخت سليمان گل
هر ورقي آيتيست آمده در شان گل
کاهل حديث عرض سخن ميدهند و طول
چشميست ز اشتياقت و پنجاه کاسه نم
طبل در کوچه و علم بر بام
از دل اوحدي بخواه به وام
که جوابش چه نويسم من آشفته پيام؟
چون بديدي که در کمند توام
هم به سکونيست که ورزيده ام