ديوان صائب

در ظلمت سوادش آب حيات درج است
در وقت شام دارد فيض سحر صفاهان

جمعي که سرندادند در راه عشقبازي
مستغرقند صائب در عار تا به گردن

مي کند چون بوي گل در جيب گل
سرکشي ها در کنار من به من

عشق سلطان و زمين ميدان، فلک چوگان در او
سرفرازان جهان چون گوي سرگردان در او

نيست گر چرخ سدل خصم روشن گوهران
از چه باشد در سياهي چشمه حيوان در او؟

زهر آب زندگاني مي شود در جام او
نيست فرقي در ميان بوسه و دشنام او

کيست صائب تا نگردد محو در اول نگاه؟
شد دو عالم محو در آيينه رخسار تو

معني روشن بود در لفظهاي دلفريب
در ته زنگار خط آيينه سيماي تو

خوش نمايد چون شراب لعل در جام بلور
عاشقان را در نظر رنگ حناي پاي تو

در گلستاني که شمشاد تو آيد در خرام
سبزه خوابيده گردد قامت رعناي سرو

بيخودان از جستجو در وصل فارغ نيستند
قمري از حيرت همان کوکو زند در پاي سرو

پله افتادگي را سرفرازي در قفاست
چوند روزي در زمين خاکساري دانه شو

روزگار زندگاني را به غفلت مگذران
در بهاران مست و در فصل خزان ديوانه شو

در حضور هوشياران حرف را سنجيده گوي
در حريم مي پرستان نعره مستانه شو

تا در ايام خزان برگ و نوايي باشدت
در بهار از بلبلان اي باغبان غافل مشو

آبرويي نيست در گلزار ابر خشک را
چون نداري چشم تر، در حلقه شيون مشو

زليخا گر جوان شد در زمان ماه کنعاني
گرفت از سر جواني آسمان در روزگار تو

سکندر برد در خاک آرزوي آب حيوان را
سراسر مي رود آب خضر در جويبار تو

ترا بس در ميان سروقدان اين سرافرازي
که باشد همچو صائب بلبلي در بوستان تو

سر خورشيد ازان در خم نه چوگان است
که رساند رخ زردي به غبار در او

در نشاط و طرب مي زني، نمي داني
که حلقه در مرگ است قامت خم تو

آه از غرور حسن که در روزگار خط
در خواب ناز مي گذرد روزگار او

خوشتر بود ز باده سرجوش ديگران
در انتهاي خط مي پا در رکاب تو

در جام صبح و در قدح آفتاب نيست
خوني که همچو شير نباشد حلال تو

در چشم شور حشر نمک کرد انتظار
در پرده تا به چند نشيند نگاه تو؟