ديوان صائب

جاي حيرت نيست گردد گر حصاري در تنور
در مقام لاف، طوفان از حجاب چشم من

مي شود هر روز بند غفلت من بيشتر
دانه زنجير در خاک است در زندان من

در سر شوريده من عقل شد سوداي عشق
ديو يوسف مي شود در پله ميزان من

با خمار کلفت و تنهايي خلوت خوشم
نيست در گردش شراب الفتي در انجمن

دست چون در دامن سجاده تقوي زنم؟
داده ام با جام دست بيعتي در انجمن

محو گردد در فروغ عشق، عقل خيره سر
دزد در کنجي خزد چون ماهتاب آيد برون

گفت پيغمبر مپوشانيد تن در نوبهار
چون نسازم در بهاران رهن صهبا پيرهن؟

قطره از پيوستگي شد سيل و در دريا رسيد
در طريق عشق، ياران موافق بر گزين

خستگان را در دل شبهاست افزون پيچ و تاب
در سواد زلف، دلهاي پريشان را ببين

در دل شب گر نديدي صبح عالمتاب را
در لباس عنبرين آن سرو سيمين را ببين

هست در خاک فراموشان در ايام حيات
نيست چون آثار خيري از توانگر بر زمين

عافيت در خاکساري، ايمني در نيستي است
سايه را پروا نباشد از فتادن بر زمين

دليل گمرهان است آتش سوزنده در شبها
چراغي نيست حاجت در سراغ لاله رخساران

اگر سير مقامات است در خاطر ترا صائب
در اثناي دميدن همچو ني بايد کمر بستن

عنان مصلحت در عشق مي بايد رها کردن
ندارد حاصلي در بحر بي ساحل شنا کردن

ز فيض جام در دورست ذکر خير جم دايم
نبايد در جهان آفرينش بي اثر بودن

مده در مستي از کف رشته اشک ندامت را
که گمراهي ندارد در ميان راه خوابيدن

بکش مانند صائب پاي در دامان گمنامي
گل پژمرده پرواز را در کار عنقا کن

ندارم در جگر آهي، اگر باور نمي داري
بنه از استخوانم عود در مجمر تماشا کن

گرفتم بيم رسوايي است دامنگير در روزت
چرا در پرده شبها نمي آيي به خواب من؟

در گذر صائب ازين مرحله آتش خيز
بيش ازين پاي در آتش نتوان افشردن

اين خيالات پريشان که ترا در نظرست
در ته خاک کجا خواب تواني کردن؟

جاي خنده است که در عهد شکرخنده او
پسته در پوست کند مشق شکر خنديدن

داد آرام در آغوش هدف خواهم داد
در کمانخانه افلاک اگر تيرم من

نيست در روي زمين سيمبري بهتر ازين
نيست در عالم امکان پسري بهتر ازين