ديوان صائب

در نمي گيرد فسون عشق با افسردگان
در تنور سرد هيهات است بتوان نان زدن

گوهر آسودگي در حلقه تسبيح نيست
در کمند وحدت زنار مي بايد شدن

از بصيرت نيست در دامان ابر آويختن
قطره را تا هست ممکن در صدف گوهر شدن

در زمان سادگي گشتي به پرکاري تمام
تا در اين ايام خط مشکين چها خواهي شدن

درد خونها خورد تا در سينه من بار يافت
در حريم عشق نتوان بي محابا آمدن

اختيار باغ در دست رضاي بلبل است
رخصت از بلبل بگير آنگه در گلزار زن

هست در عين عدالت آب جان بخش حيات
قطره در درياي ظلمت همچو اسکندر مزن

نيست جرمي در جهان بالاتر از هستي تو
تا نفس در سينه داري صرف استغفار کن

در خراب آباد عالم آشنارويي نماند
روي چون آيينه خورشيد در ديوار کن

آتشي در دل ز عشق لاابالي برفروز
آرزوي خام را چون عود در مجمر فکن

دولت بيدار در زير سر افتادگي است
خواب در هر جا که سنگيني کند، لنگر فکن

بر نظربازان ستم در ابتداي خط مکن
خشک مغزي در بهار جانفزاي خط مکن

در سرانجام عمارت عمر خود باطل مکن
در زمين عاريت چون غافلان منزل مکن

تا نگردي خوار در چشم عزيزان جهان
يوسف بي جرم را زنهار در زندان مکن

مي شود سنگ ملامت در کف طفلان غريب
از سواد شهر صائب روي در هامون مکن

مرغ زيرک دام را در دانه مي بيند عيان
در حضور موشکافان سبحه گرداني مکن

مي برد بر حال قارون رشک در زير زمين
در ته گرد کسادي گوهر شاداب من

شد در ايام کهنسالي گرانتر خواب من
در کف آيينه لنگردار شد سيماب من

در پس آيينه از خجلت نهان گرديده اند
طوطيان در روزگار کلک شکر بار من

چون نفس در دل نگردد عندليبان را گره؟
غنچه مي خسبد نسيم صبح در گلزار من

همچو قارون در ضمير خاک پنهان گشته است
در ته گرد کسادي گوهر شهوار من

ديده يوسف شناسي نيست در مصر وجود
ورنه جنس يوسفي کم نيست در بازار من

آه مي دزدد نفس در سينه افگار من
غنچه مي خسبد نسيم صبح در گلزار من

در ميان سرو، قمري دست خود را حلقه کرد
چند باشد حلقه بيرون در آغوش من؟

ديده بيدار انجم محو شد در خواب روز
همچنان در پرده غيب است خواب چشم من