ديوان صائب

در آفتابروي قناعت نشسته ام
در جستجوي سايه بال هما نيم

در شادماني دل خصم است فتح ما
با خلق در شکست خود امداد مي کنيم

در کاروان ما جرس قال و قيل نيست
راه سخن به هرزه در ايان نمي دهيم

با آن که سيه کرده در او نامه اعمال
در حسرت ايام شباب است حياتم

نعل سفرم جاي دگر بود در آتش
در سايه دنيا مژه اي خفتم و رفتم

آن زاهد خشکم که در ايام بهاران
در زير گل از سبحه صد دانه خويشم

کو بخت که در ميکده با يار نشينم؟
در ماتم غمهاي جگر خوار نشينم

در بزم بزرگان نتوان کرد گراني
در پاي خم مي سر و دستار فکنديم

در ديده ما نشتر آزار شکستند
هر چند چو خون در رگ احباب دويديم

روي دل ما در حرم کعبه بود فرش
در ظاهر اگر روي به محراب نداريم

در روز حريفان دگر باده گسارند
ماييم که مي در شب مهتاب نداريم

در باغ چناري به کهنسالي ما نيست
چون سرو اگر در نظر خلق جوانيم

تا در خم اين کارگه شيشه گرانيم
چون طفل در آيينه به حيرت نگرانيم

در بتکده بيگانه تر از قبله نماييم
در کعبه سبک قدرتر از سنگ نشانيم

در ديده کامل نظران نور يقينيم
هر چند که در چشم خسان خار گمانيم

در آن جهان ندهد فقر اگر نتيجه، در اينجا
همين بس است که پرواي انقلاب ندارم

در ملک بي نشاني ازمن چه جرم سر زد؟
کز شش جهت فکندند در پنجه عقابم

با دست در کف تن تا در خمار باشم
دارم تمام عالم روزي که نيم مستم

از صحبت گرانان در زير سنگ بودم
جز گوشه دل خود در هر کجا نشستم

در گوش عشقبازان چون مژده وصاليم
در چشم مي پرستان چون قطره شرابيم

در پله نظرها هرگز گران نگرديم
ما در سواد عالم چون شعر انتخابيم

بر تيغ حدت طبع در جمع موشکافان
ما جوهريم ازان رو در قيد پيچ و تابيم

گر چه در دست نداريم گلي
در جگر بوته خاري داريم

دولت سنگين دلان را نعل در آتش بود
در زمين نرم پاي آب مي گردد گران

بي نمک در باده گلرنگ مي ريزد نمک
در حريم ميکشان هشيار مي باشد گران