ديوان صائب

چو عکس چهره خود در پياله مي بينم
خزان در آينه برگ لاله مي بينم

سايل به بي نيازي من نيست در جهان
لب بسته بارها ز در دل گذشته ام

مرد مصاف در همه جا يافت مي شود
در هيچ عرصه مرد تحمل نديده ام

هر پاره از دلم در توحيد مي زند
يک نقش بيش نيست در آيينه خانه ام

در بزم آفتاب چه حال است ذره را
من در پناه سايه ديوار سوختم

صد گلشن خليل در آتش نهفته داشت
در سينه داغ لاله عذاري که داشتم

دل در برم چو برگ خزان ديده مي تپيد
در عين نوبهار، خزان بود صبحدم

در قبضه تصرف گردون کج نهاد
از راست خانگي چو کمان در کشاکشم

دارم چو موج تنگ در آغوش بحر را
وز جوش اشتياق همان در کشاکشم

در خواب ناز بود نسيم سحرگهي
در فرصتي که بود دماغ شکفتنم

در زير چرخ سعي به جايي نمي رسد
در تنگناي بيضه چه بيهوده پر زنم؟

در کعبه دل است شب و روز روي من
چون آفتاب سجده هر در نمي کنم

در آسيا دو دانه نجوشد به يکدگر
در زير چرخ نيست دو دل مهربان هم

هر سايلي به ما نرسد در گذشتگي
ما از گدايي در دلها گذشته ايم

در دست عشق پاک گهر با دل دونيم
چون ذوالفقار در کف حيدر فتاده ايم

ما در محيط حادثه لنگر فکنده ايم
در آب تيغ، دام چو جوهر فکنده ايم

گرديده است گريه گره در گلوي شمع
در محفلي که رشته ز گوهر کشيده ايم

در محفلي که تيغ زبان بر کشيده ايم
در گوش تيغ حلقه جوهر کشيده ايم

دايم کمان چرخ بود در کمين ما
در خاکدان دهر همانا نشانه ايم

يک جبهه گشاده نديديم در جهان
پوشيده بود روي به هر در گذاشتيم

تا در شمار آبله پايان در آمديم
چون بحر پاي بر سر گوهر گذاشتيم

در راه ميهمان نگران است چشم ما
ما حلقه برون در خانه خوديم

گاهي در آب ديده و گاهي در آتشيم
درمانده متابعت نفس سرکشيم

موج سراب در دل شب آرميده است
ما روز و شب ز طول امل در کشاکشيم

دارم چو غنچه دست تصرف در آستين
در بوستان گسسته عنان چون صبا نيم