167906 مورد در 0.09 ثانیه یافت شد.
ديوان عرفي شيرازي
تجلي کن که موسي هست در طور
گه از موجش در افشاند زپاياب
دو عالم گوهرت در آستين باد
بکش قبر نظامي را در آغوش
صبا مشاطگي ميکرد و ميگشت
مقيمم تا برم در صحن باغش
ز طراران شاه از در درون جست
بسوگندي که با دل در زبانست
ورنه هرگز نه نشانيد قضا طوفان را
نه گناه است که در نامه توانند نوشت
سيخيست که در کباب بشکست
هر آنچه در کتب حکمت است در مثل است
جمال شاهد اميد در نقاب نماند
که عقل معرفت آموز در جواب نماند
که در بازارها ميخندد و در خانه ميگريد
کارم همه در کاسه صاحب نظري بود
در ساغر من زلال باشد
در بهشت نه بندد بروي خويش نپوشد
کزين پس در هلاک دوستان بيباک خواهد شد
که هر ساعت در آغوش آورد بيداد گردونش
در حرم بيهوش آيم در کنشت آيم بهوش
ديده بايد که بيند خون من در گردنش
ما تشنه شهادت و زنهار دوستيم
سراپا ريشم و در پنبه الماس آغشتم
صد نيش بلا در دل خرسند شکستيم
در شيشه ناشکسته فغاني نداشتيم
در هيچکس بمهر گماني نداشتيم
در اين عهد استخوان زاغ در هامون نمي بينم
در شهادتگاه او ما هم سماعي ميکنيم
زهر ز امتحان خورم در پي آرزو روم
چون سير عدم کردي بازآ در هستي زن
گويا تبسم گونه اي در کار ايشان کرده
آن جرعه که در ساغر خورشيد نيابي
کشکول شيخ بهايي
تذکرة الاوليا عطار
کليله و دمنه
که آنجا باغ در باغ است و خوان در خوان و با در با