ديوان صائب

عشق را در تنگناي سينه پنهان کرده ايم
شور محشر را حصاري در نمکدان کرده ايم

در دل صد پاره عيش جاودان پوشيده ايم
نوبهار خويش در برگ خزان پوشيده ايم

موج آب زندگاني در پرده ظلمت خوش است
در خموشي جوهر تيغ زبان پوشيده ايم

چشم خوبان جهان چون سرمه در دنبال ماست
گر چه صائب در سواد اصفهان پوشيده ايم

حلقه هر در نگردد ديده مغرور ما
ما ازين درهاي بي حاصل به يک در قانعيم

در دل سنگين او داريم راهي چون شرار
گر به ظاهر در حريم وصل او نامحرميم

سعي در طي کردن طومار شهرت مي کنيم
ورنه ما در باد دستي پيش پيش حاتميم

در غريبي مي توان گل چيد از افکار من
در صفاهان بو ندارم سيب اصفاهانيم

چهره وحدت نهان در زير زلف کثرت اس
خواب آسايش مگر در شورش محشر کنيم

اگر چون نيشکر سنگين دلان در هم شکستندم
نگفتم حرف تلخي در تلافي من شکر دادم

درين گلشن نکردم در رعايت هيچ تقصيري
ز اشک تاک دايم آب در پاي کدو کردم

نکردم روترش از سرزنش در عاشقي هرگز
زبان چون شمع دايم در دهان گاز مي کردم

ز چشم باز دايم در ره سيل خطر بودم
فتادم در حصار عافيت تا چشم پوشيدم

گره در کاکلش نگذاشت مژگان بلند او
چه خونها در جگر زان ناوک کاکل ربا دارم

زليخا همتي در عرصه عالم نمي بينم
وگر نه جنس يوسف کاروان در کاروان دارم

مکن گستاخ سير گلستانش اي تماشايي
که در هر رخنه ديوار آهي در کمين دارم

غبار خط يارم توتيا در آستين دارم
به دامن نور بينايي جلا در آستين دارم

هزاران چشم در دنبال دارد هرپر کاهي
و گرنه جذبه ها چون کهربا در آستين دارم

حضور دل مرا چون غنچه در تنگي بود صائب
وگرنه خنده هاي دلگشا در آستين دارم

گره گرديده ام چون کهربا هر چند در ظاهر
نهان در پرده دل اضطراب ساکني دارم

مکن صائب ملامت گر ندارم خواب در شبها
به ابکار معاني در نظر داماديي دارم

نباشد بيوفايي شيوه من چون هوسناکان
که در دوران خط از بندگان حلقه در گوشم

چنان محوم که اشک تلخ در چشمم نمي گردد
قيامت گر نمکدان بشکند در چشم حيرانم

اگر در خلوت عنقا روم، چون کوه قاف آنجا
گرانجاني برآرد در زمان سر از گريبانم

ز غفلت در بهشت بيخودي بودم، ندانستم
که دارد تلخي تعبير در پي خواب شيرينم