ديوان حافظ

به راه ميکده حافظ خوش از جهان رفتي
دعاي اهل دلت باد مونس دل پاک

چون بر حافظ خويشش نگذاري باري
اي رقيب از بر او يک دو قدم دورترک

قتيل عشق تو شد حافظ غريب ولي
به خاک ما گذري کن که خون مات حلال

حافظ قلم شاه جهان مقسم رزق است
از بهر معيشت مکن انديشه باطل

به درد عشق بساز و خموش کن حافظ
رموز عشق مکن فاش پيش اهل عقول

نکته داني بذله گو چون حافظ شيرين سخن
بخشش آموزي جهان افروز چون حاجي قوام

رتبت دانش حافظ به فلک برشده بود
کرد غمخواري شمشاد بلندت پستم

بسوخت حافظ و آن يار دلنواز نگفت
که مرهمي بفرستم که خاطرش خستم

حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روي
من از آن روز که دربند توام آزادم

پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک
ور نه اين سيل دمادم ببرد بنيادم

صبح خيزي و سلامت طلبي چون حافظ
هر چه کردم همه از دولت قرآن کردم

سري دارم چو حافظ مست ليکن
به لطف آن سري اميدوارم

ز چنگ زهره شنيدم که صبحدم مي گفت
غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم

روز مرگم نفسي مهلت ديدار بده
تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخيزم

بود که لطف ازل رهنمون شود حافظ
وگرنه تا به ابد شرمسار خود باشم

حافظ عروس طبع مرا جلوه آرزوست
آيينه اي ندارم از آن آه مي کشم

به مردمي که دل دردمند حافظ را
مزن به ناوک دلدوز مردم افکن چشم

گر از اين دست زند مطرب مجلس ره عشق
شعر حافظ ببرد وقت سماع از هوشم

نيست اميد صلاحي ز فساد حافظ
چون که تقدير چنين است چه تدبير کنم

اي مه صاحب قران از بنده حافظ ياد کن
تا دعاي دولت آن حسن روزافزون کنم

ز باده خوردن پنهان ملول شد حافظ
به بانگ بربط و ني رازش آشکاره کنم

اين جان عاريت که به حافظ سپرد دوست
روزي رخش ببينم و تسليم وي کنم

دوستان عيب نظربازي حافظ مکنيد
که من او را ز محبان شما مي بينم

ور چو حافظ ز بيابان نبرم ره بيرون
همره کوکبه آصف دوران بروم

حافظ اسير زلف تو شد از خدا بترس
و از انتصاف آصف جم اقتدار هم