ديوان صائب

هر نفس در کوچه اي جولان حيرت مي زند
در سرانجام غبار خويش حيران مانده ام

کوه در دامن نگنجد در فضاي لامکان
زير گردون حيرتي دارم که چون گنجيده ام

در بيابان طلب در اولين گامم هنوز
من که چون خورشيد بر گرد جهان گرديده ام

عاجزم در باز کردنهاي آن بند قبا
من که قفل صد در گلزار را پيچيده ام

عشرت روي زمين در بردباري ديده ام
نقش پايم نقش خود در خاکساري ديده ام

حسن در زندان همان برمسند فرماندهي است
من عزيز مصر را در وقت خواري ديده ام

زندگي در چار ديوار عناصر چون کنم
من که در دامان دشت لامکان گرديده ام

همچو آهويي که غلطد در ميان سبزه زار
آنچنان در سبزه خط مي چرد نظاره ام

از گلابم در فلکها شيشه اي خالي نماند
مي گدازد دل همان در بوته انديشه ام

گر چه دايم در کنارم بود آن ماه تمام
رفت در خميازه آغوش عمر هاله ام

داغ خورشيد قيامت در سياهي گم شود
چون گشايد بال در صحراي محشر نامه ام

جلوه يوسف نيفکنده است در بازار مصر
از سخن شوري که در اصفهان انداختم

در خزان دست و دلي کو تاکسي کاري کند
کاش در جوش بهاران آشيان مي سوختم

در بيابان طلب چون لشکر ريگ روان
مي کنم قطع ره و در فکر منزل نيستم

دشمنان را در نظر دارم شکوه کوه قاف
از گرانقدري سبک در هيچ ميزان نيستم

چون سبو در گردن مي شد حمايل عاقبت
دست کوتاهي که دايم در ته سر داشتم

در گرفتاري همان بودم گرفتاري طلب
در قفس بودم نظر بردام ديگر داشتم

پاي در دامان حيرت داشت رقص گردباد
در بياباني که من سير از توکل داشتم

قطره ام در ابر نيسان داشت آتش زير پا
بس که اميد ترقي در تنزل داشتم

ياد ايامي که در دل خار خاري داشتم
در جگر چون لاله داغ گلعذاري داشتم

خرمن گل بود کوه بيستون در ديده ام
در نظر تا جلوه گلگون سواري داشتم

بود ماه عيد صائب در نظر سي شب مرا
در نظر تا طاق ابروي نگاري داشتم

بي زباني حلقه بيرون در دارد مرا
ورنه در گيسوي او چون شانه جا مي داشتم

حلقه بيرون در هرگز نمي شد چشم من
در حريم وصل اگر پاس نظر مي داشتم

گر در اقليم رضا کاشانه اي مي داشتم
در بهشت نقد اينجا خانه اي مي داشتم