خسرو نامه عطار

بگفت اين وزلعلش گلشکر ساخت
دو دست خويش در گردش کمر ساخت

چو تو مستي ز لب مي ده بمستان
دمي بنشين که در خوابند مستان

که خواهد يافتن زين به زماني
سر سر ده بده در ده زماني

مکن دل ناخوش از قلاشي ما
دمي خوش باش، در خوش باشي ما

بر گل رفت شه دستي بدل بر
که تابا گل کند دستي بگل در

چو اين طاوس زرين در حمل شد
زمانه با زر رکني بدل شد

هوا را آب خضر از سر در آمد
زمين را گنج قارون با سرآمد

چمن گفتي دبيرستان همي داشت
که چندين طفل در بستان همي داشت

چمن از دست گل سر جوش خورده
مسطح حلقه ها در گوش کرده

بنفشه خرقه فيروزه در بر
گل زرد افسر زربفت بر سر

گل نازک چو در دست صبا ماند
براي دفع او بر خود دعا خواند

چو گل خواندي دعا بستان شنيدي
صبا از دم دعا را در دميدي

چو شد پيکان گل از خون دل، پر
کف ابرش نثاري کرد از در

بآخر مرد، آن در و زر ساو
نه زر بستد نه دادش هفته يي داو

چو گل در بار کم عمري فتادي
بزاري بانگ بر قمري فتادي

زمستي طوف در گلزار ميکرد
همه شب آن سبق تکرار ميکرد

ببر در، امردان ديباي زربفت
سر هر يک ز تاب باده پر تفت

بت نوروز رخ چون عيد خرم
مه خورشيد فر در زير شبنم

صراحي همچو مرغان سحرخيز
ز مخلب کرده در مجلس شکر ريز

مي سرکش نشسته در دم چشم
زمستي پاي کوبان مردم چشم

زلعل شاهدان آب دندان
شده مي همچو گل در جام خندان

گشاده چار رگ از لب صراحي
شده خون در تن از مستي مباحي

بگفت اين و سماع فرد در خواست
ز بي خويشي دلش از درد برخاست

چورخ در خاک خواهد ريخت چون گل
مي گلرنگ ده بر بانگ بلبل

بسي گل بر دمد دل چاک کرده
تو روي همچو گل در خاک کرده