خسرو نامه عطار

ز مهر دل، گرستن بر شه افتاد
دگر ره پيش قيصر در ره افتاد

شهش در بر گرفت و زار بگريست
ميان خوشدلي بسيار بگريست

زمين از زر و گوهر موجزن بود
جهاني در جهاني مرد و زن بود

ز بانگ دار و گير نعره نوش
همه کشور چو دريا بود در جوش

برون از شهر باغي داشت خسرو
که در خوبي بهشتش بود پس رو

کشيده سر بسر در سرو آزاد
ببسته ره بزير بيد و شمشاد

نهاده تخت زرينش ز هرسوي
بگرد حوض و ايوان روي در روي

ز صد در جامه گوناگون فگنده
بساط از اطلس واکسون فگنده

ز هر در ساخته چندان تجمل
که نتوان کرد شرح آن تجمل

نشسته گل چو ماهي بر سر تخت
ستاده ماهرويان در بر تخت

يکي تاج مرصع بر سر او
يکي ديباي ازرق در بر او

نقاب از شرمشان افگنده بر ماه
شکر از لعلشان افتاده در راه

همه در پيش گل بر پاي مانده
بديده روي گل برجاي مانده

ميي در ده که فردا هست نوروز
ببايد ساختن جشني دل افروز

گل و خسرو فتاده هر دو سر مست
بکش آورده پاي و زلف در دست

رخ چون روز آن در شب افروز
شب تاريک روشن کرده چون روز

بخوزستان شکر از خنده او
تبر زد در سپاهان بنده او

جهاني دل فتاده خرقه او
خرد در گوش کرده حلقه او

قدح در حلق گل گشته شفق ريز
شده گل چون قدح از مي عرق ريز

چو گلرخ برقع از رخ بر گرفتي
ز خجلت باغ، زاري در گرفتي

و گر شعر سيه بر سر فگندي
مه و خورشيد را در سرفگندي

شکر از لعل گل در يوزه گر بود
بنفشه خرقه پوش آن شکر بود

گل سرمست چون برخاست از جاي
شهش گفت او فتادم مست در پاي

دو زلف چون دو هندوي زره پوش
منه در ترکتازي بر سردوش

دمي با من مي گلرنگ در کش
مباش اي سيمبر چون زلف سرکش