خسرو نامه عطار

قرارت نيست يکدم در بر من
مگر پر کژدم آمد بستر من

کنون چون بر زمينت نيست آرام
تپيده گشته يي چون مرغ در دام

سه مرد و چار زن هفتيم جمله
هم امشب در نهان رفتيم جمله

مرا اين دختر زنگي بلاييست
وليک او از غم من در وفاييست

بگفت اين و ستور آورد در راه
فشاند از پشت ماهي گرد بر ماه

فرس راندند تا ده روز بگذشت
فتادند از ميان کوه در دشت

پديد آمد دران صحرا يکي دز
که در دوري آن شد و هم عاجز

چنان بر جش زبار چرخ خم داشت
که گفتي چرخ پشتش در شکم داشت

چو يکدم بود دز را در گشادند
سواري بيست روي از دز نهادند

شد و فيروز و فرخ هر سه از تير
سه کس در يک زمان کردند زنجير

چو در خون آن سه بدرگ غرقه گشتند
دگر دزدان پريشان حلقه گشتند

گرفتند آن سه تن را در ميانه
شدند آن هر سه سرور چون نشانه

تراگر بنده بودي جاي آن هست
که هستت در هنرهاي جهان دست

پس آنگه دختر زنگي برون جست
در آمد پيش، سنگي چند دردست

چو لختي در ميان خون بسر گشت
بران سرگشته حالي حال برگشت

چه بخشد چرخ مردم را از آغاز
که در انجام نستاند ازوباز

دلا در عالمي دل مي چه بندي
که تا صد ره نگريي زو نخندي

چه بندي دل درين زندان فاني
که دل در ره نبندد کارواني

چه خواهي کرد در عالم حياتي
که آنرا نيست يکساعت ثباتي

چه آويزي تو در چيزي که ناکام
ز دست تو بخواهد برد ايام

چو حلقه سر نهادي بر در من
بزاري جان بدادي بر سر من

دل و جان در سر و کارم تو کردي
وفاداري بسيارم تو کردي

نگه کردند حسنا در برش بود
يکي خورشيد و ديگر اخترش بود

شه سرگشته دل در پيش ياران
فروميريخت خون دل چو باران

بياران گفت آن درمانده مسکين
چه سنجد در کف دزدان بي دين