167906 مورد در 0.17 ثانیه یافت شد.
خسرو نامه عطار
بيفگندند از تن جامه در راه
يکي بر سر يکي بر دوش رفته
که در چشم آمدي خورشيد را آب
سوي شاه سپاهاني دويد او
بشه گفت اي برفعت آسمان قدر
پديد آرد همان بيماري اي شاه
قدم در راه نه چون پيک سر تيز
که نه در ره عسس نه پاسبانست
شبي بود از سياهي چون پر زاغ
ز بيم شاه يکساعت نخفتند
رسانيدند سوي شاه پاسخ
بخوزستان گريخت از دام ما رفت
بسوي باغ شد و ز باغ بگريخت
چنان کز گفت او هرمز برآشفت
تماشا چون بود در خورد آخر
ترا زين غم نبايد بود در بند
که گل را از ميان بر بوده باشد
مگر بر دست من اين در شد باز
گه از هر سوخطي بر ميگشيدي
که آن همزاد او را در ربودست
ولي بر پشته کهسار چينند
که تا در خانه بنشينم نهان من
کنم از خانه ديوان را هزيمت
پري را سر بخط آرم بيکبار
که از گل در رهش خاري فتادست