خسرو نامه عطار

ندانم تا درون با هم چه سازند
مگر چون شمعشان در هم گدازند

جوابش داد خسرو کاي دل آرام
مرا در آزمايش ميکني رام

مرا تا در جهان اميد جانست
جهان افروز بر چشمم گرانست

نيارد در جهان بستن جهاني
جهان افروز را بر من زماني

چو شکر گلرخ آمد در مراعات
که اي پيش رخت شاه فلک مات

همي تا پاي در کوي تو دارم
سر نطاره روي تو دارم

منم در عشق رويت بادلي پاک
نهاده پيش رويت روي برخاک

از آن آورده ام رويم بکارت
که در کارم ز روي چون نگارت

و گر روي آورم در بي وفايي
برويم باز زن درد جدايي

و گر پشت آوري بر من بيکبار
در آن اندوه روي آرم بديوار

اگر پاي از خطت بيرون نهم من
چو نقطه در ميان خون نهم من

چو سطر راست بازم با تو پيوست
چو خطکش ميشوم در خط ازان دست

قلم در مه کشم پيش تو مه روي
و گر نه چون دواتم کن سيه روي

ز بيماري گل چون رفت ماهي
در آمد شاه اصفاهان پگاهي

رخش در حد خوبي و نکويي
فزون از حد هر خوبي که گويي

همه در پيش تست اي من غلامت
چو من باشم غلامت اين تمامت

ميان حلقه بيهوش توام من
غلام حلقه در گوش توام من

چنان حلقه بگوش و حق شناسم
که گوشم گيرو سرده در نخاسم

چو مي بيني دلم در رشک از تو
لبم خشک و رخم پر اشک از تو

ز اول تا در آن نبضم بديدست
مرا بسطست و قبضم ناپديدست

خوش آيد بانگ بلبل خاصه در باغ
که پر گل شد سپاهان چون پر زاغ

برو تنها که تنهايي زيان نيست
چو با ما آب در جويت روان نيست

نخفت آنشب دمي در شب افروز
که تا بر روي شب کي دم زند روز

چو خورافگند بر دريا سماري
نشست آن ماه دلبر در عماري

چو ميغ آبزن از کوه در گشت
بتافت از آفتاب آتشين دشت