ديوان صائب

در دل و در سينه من روشنايي کيمياست
ورنه دارد سينه سنگ و دل آهن چراغ

در طلب سستي مکن صائب که در درياي تلخ
آب شيرين درقدح ازجستجو دارد صدف

نيست غمگين گوهرم ازتنگي جا در صدف
مي کند ازآبداري سير دريا در صدف

در غريبي مي گشايد خاطر اهل کمال
ازدل گوهر نمي گردد گره وا در صدف

در خموشي جوهر مردم نمي گرددعيان
رتبه گوهر چسان گردد هويدا در صدف؟

در چشم آفتاب کشد ميل خوشه اش
هر دانه اي که غوطه خورد در زمين عشق

مي هرچه بود در دلم آورد برزبان
در نوبهار دانه نماند نهان به خاک

در زهد من نهفته بود رغبت شراب
چون نغمه هاي تر که بود در رباب خشک

زلف تو نفس در جگر باد کند مشک
آهوي تو خون در دل صياد کند مشک

در زير فلک دل چه پر وبال گشايد؟
در نافه سربسته چه فرياد کند مشک

پاي در دامن تسليم و رضاکش که کشيد
لعل در رشته تسخير ز لنگر رگ سنگ

در جام لاله و قدح گل غريب بود
در دور عارض توبه مصرف رسيد رنگ

بحر و کان در نظرش آبله پرخوني است
بر رخ هرکه گشودند در مخزن دل

در غريبي زوطن کامروا مي گردد
در وطن هرکه نگردد ز غريبان غافل

دشنام تلخ در قدحش باده مي شود
در بيخودي بهانه تراش است خوي دل

ديوار و در حجاب نگردد فرشته را
هرگز نبسته است کسي در به روي دل

در بوته گداز درآمد گلاب شد
در آتش است لاله ز حسن مال گل

رفتي و در رکاب تو رفت آبروي گل
شبنم گره چو گريه شود در گلوي گل

چون سايه در قفاي تو افتاد بوي گل
در گلشني که بلبل ما ناله سر کند

از پاکي عشق است که در پرده شبها
در خواب رود مست به زير پرما گل

زبون چون کبک در چنگ عقاب است
جهان در پنجه شيرانه دل

عرض صفاي دل مده درحلقه تن پروران
عاقل کند در زنگبار آيينه پنهان در بغل

فکر حاصل ره ندارد در دل آزاده ام
تخم خال عيب باشد در زمين ساده ام

ديده ام در نقطه آغاز انجام فنا
چون شرر در جانفشاني بيقرار افتاده ام

ماه مصرم در حجاب چاه کنعان مانده ام
شمع خورشيدم نهان در زير دامان مانده ام