167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
خسرو نامه عطار
گرم اين غوره در نفشاري اي يار
تواند بود گل را اي يگانه
بجان آمد دلم تا چندم از تو
ز چندين نسيه دل در نقد بنديم
مکن دل ناخوش اي آشوب توخوش
لب شيرين گل چون نيشکر شد
ندانم تا کجا شد آن همه ناز
جگر پر خون و دل پر تاب کردش
چه ميداني که در عشق تو چونم
مباش آخر کبوتر وار، برجي
که نگشاد از تو جز خون از مشامم
که در بيماريت رخ چون نگارست
که تو در مست کردن دست داري
جنون آوردم از زنجيرمويت
هواي زلف تو دلگير ديدم
که پرکاري ز خون دل کنادم
که فرياد از تو اي بيداد گرمست
بپيش شاه در فرمانش آرم
که داده بود کس در هفت اقليم
که هر دم زيوري نو بر سخن بست
جهان افروز نام آن صنم بود
که در خوبي او شد چشم خيره
جهان بر چشم خود زير و زبر کرد
جهان افروز را تاريک شد روز
که دل طاقت نيارد يکنفس را