خسرو نامه عطار

زبان بگشاد کاخر خرمنم سوخت
زخون دل همه خون در تنم سوخت

ز يک يک مژه چندان اشک بارم
که ياران را از آن در رشک آرم

شبم را گر اميد روز بودي
کجا چندين دلم در سوز بودي

بدان آبي که از چشم گنه کار
فروريزد چو تنگش در کشد کار

بدان خاکي که زير خون بودتر
که دارد کشته مظلوم در بر

بپيش تخت در بستر فگنده
بر آن بستر گل تر سر فگنده

جواني ديد دستاري بسر بر
کتاني همچو برگ گل ببر در

سر زلفش زعنبر حله در بر
وزان هر موي را صد فتنه درسر

بيا تا خاک او در ديده گيريم
چرا او را چنين دزديده گيريم

بکردار تو بيحاصل دلي نيست
چو خواهي کرد در آبم گلي نيست

دل و عقل از پي اين روز بايد
صبوري در ميان سوز بايد

چو خورشيد از خم گردون در آمد
ز زير چرخ سقلاطون برآمد

بر گل رفت خسرو از پگاهي
که در گل از پگاهي به نگاهي

چو در دهليز آن ايوان باستاد
دلش از اشک سيلابي فرستاد

بآيين باش و سر در پيش افگن
نظر بر پشت پاي خويش افگن

بگفت اين و بدان دهليز در رفت
بر آن سرو قد سيمبر رفت

بسي با دل دم از راه جدل زد
که هرمز را طبيبي در بدل زد

اگر او هرمز مدهوش بودي
کجا در پيش گل خاموش بودي

گراز انجم شود گردون شکفته
کجا مه در ميان گردد نهفته

چو او پر سوخت دل در بر ازان سوخت
کدامين دل چه ميگويم که جان سوخت

در اين دردي که دارم مرد من اوست
بهر رويي طبيب درد من اوست

ز دست دل بلايي بيشم آمد
ز سر در پيش پايي پيشم آمد

چو جايي بود خالي و کسي نه
خصوصا در ميان دوري بسي نه

درين انديشه چون آشفته حالي
در افگند از سر رمزي سوالي

بدو گفت اي سبک پي از کجايي
که داري در دل ما آشنايي