خسرو نامه عطار

بدختر گفت رايي زن در اينکار
که تا من چون برآيم از چنين بار

چومن دربند باشم يارسرکش
نيارم با تو کردن دست در کش

رخت با ماه دستي در سپرده
نموده دستبرد و دست برده

بدز در بنديان بودند بسيار
همه از بهر قربان کرده پروار

دل شه فتنه آن هر دو تن شد
مگر با هر دو در يک پيرهن شد

زبان بگشاد فرخزاد شب رو
زمين را بوسه زد در پيش خسرو

بخوبي در جهان صاحب جمالي
که دارد حسن و ملح او کمالي

فصيحاني که در روي جهانند
چو سوسن وصف گل را ده زبانند

و گر در مردم چشم آيد آنرخ
زلطف روي او آيد بپاسخ

ز بهر نقش گل ما هردو را شاه
بسي زر داد و پس سرداد در راه

کنون در بر چو جان داريم سختت
که کرد اقبال ما را نيک بختت

ازان پاسخ لب شه گشت خندان
نمود از بسد لب در دندان

اگر در راز داري چست باشيد
بگويم ليک ترسم سس باشيد

ز سر در عهد خسرو تازه کردند
وفاداري بي اندازه کردند

بدو گفتند از مه تا بماهي
که بيند چون تويي در پادشاهي

تو خورشيدي دگر شاهان ستاره
نگيرد از تو جز در شب کناره

چوناگه تيغ زد خورشيد روشن
جهان در سرفگند از نور جوشن

چو آن هندوي شب برخاست از راه
فلک آن زنگيانرا کرد در چاه

و گر خواهي رهي در پيش ميگير
توبه داني قياس خويش ميگير

اگر خواهي سرم از تن جدا کن
ويا نه در بر خويشم رها کن

بآخر جمله ره را ساز کردند
در گنج کهن را باز کردند

درون خانه يي شد شاه سرمست
دلي برخاسته در نوحه بنشست

فلکرااز تف دل گرم دل کرد
زمين در عشق گل از ديده گل کرد

دلي بودش بخون در خوي کرده
وزان خون هر دو چشمش جوي کرده

گهي چون ماه در خونابه بودي
گهي چون ماهي اندر تابه بودي